Na 1 dag met mijn peuter voel ik me alsof ik 10 bier achterover heb geslagen. Serieus; hoe doen supermama’s dat?

Onderuitgezakt staar ik vanaf de bank naar de tv. Mijn ogen zijn haast te zwaar om open te houden en ik probeer even geforceerd te genieten van de stilte. Alhoewel, mijn oren suizen van al het geschreeuw en gegil vandaag maar dat doet er nu even niet toe: RUST!

Fender ligt op bed en waar ik bijna iedere avond de ijdele hoop heb na 19:30 uur nog bergen energie te hebben is het ook vanavond niet aan de orde. Ik kan er maar niet over uit dat één dag thuis met mijn zoon mij af en toe zoveel moeite kost. Ligt dat nou écht aan mij? Is het mijn onvermogen om te relativeren en mijn schouders erover op te halen? ’s Ochtends als ik wakker word na een goede nacht slaap, heb ik zoveel energie en kan ik de hele wereld aan inclusief mijn temperamentvolle nageslacht plus een hectische werkdag. Dat doe ik niet slecht toch?

Alsof ik 10 bier achterover heb geslagen

Blijkbaar is dat energie level van mij nog niet helemaal de oude want ook deze avond voel ik mij om 20:21 uur weer alsof ik 10 bier achterover heb geslagen. K.n.o.c.k.o.u.t. Even over dat kind van ons hè, daar moeten we het toch echt eens over hebben. Nu alvast ja, als een soort proefgesprek voor de officiële shit in het onderwijs want iets zegt mij dat we daar wel goed op voorbereid moeten zijn met dit draakje.

Hij zit nu in zijn zeventien maanden sprong en dat is ellende kan ik je vertellen. Hij schreeuwt, valt, gilt, bonkt met z’n hoofd op de grond en knijpt alsof zijn 17 maanden oude leventje er vanaf hangt. Nu heeft hij van baby af aan al een sterk eigen willetje en is hij zeer temperamentvol maar die sprongen zijn toch wel de bom zeg ik je. Met al die peuter energie (even voor de goede orde, dat is dus onze volwassen energie op één dag maal duizend) en vol overgave stort hij zich op het dwars en onbegrepen zijn. “Niets onbegrepen aan” dacht ik, want ik weet wel een beetje hoe de vork in de steel zit aan de hand van de groeibijbel ‘Oei ik groei!’.

Het blijkt echter wel weer, je kunt het nog allemaal weten, lezen en in je kop rammen als een mantra wat je over vijftig jaar nog op je kop en met je ogen dicht op kan dreunen maar je moet er doorheen. Niet er om heen, niet er over heen, zeker niet er onder door maar er door heen.

Serieus; hoe doen supermama’s dat?

Tja.. en daar zit je dus dan om half acht ’s avonds op de bank er compleet door heen te gaan. Tranen prikken achter m’n ogen en ik baal dat ik niet één van die supermama’s ben die een paar keer knipperen met hun geverfde wimpers, hun schouders erover ophalen en weer lekker door gaan met waar ze mee bezig waren. Waarschijnlijk iets met nagels lakken, naar de sauna, een vergadering van het werk of de schoonheidsspecialiste ofzo. Echt mama’s, hoe doen jullie dat? Of lees ik de verkeerde blogs?

Eerlijk is het ook niet helemaal, die frustratie van mij. Het zijn namelijk niet alleen maar klote momenten die regeren. Fender heeft ook nog – godzijdank – een charmante kant en ik kan heel erg om hem lachen, samen met hem ons konijn knuffelen, verstoppertje spelen, zingen en Nijntje kijken. Hij kan zelf zijn sokken aangeven, met een vork eten, uit een glas drinken, zijn jas en schoenen pakken, appel zeggen en ‘kiki’ als duo woord voor kiwi en koekje gebruiken. Hij pikt alles erg snel op en begrijpt met de dag meer. Ik smelt als hij mijn gezicht aait, mijn arm vastpakt en z’n gezichtje er tegenaan drukt. Als hij kusjes wil geven en als hij mijn jas uit wil doen als ik thuis kom van het werk.

Jaloerse grote broer

Maar mán wat zijn deze dagen intensief en bepalend voor mijn gemoedstoestand. Vaak wordt dit toch al niet positieve gevoel dan nog erger als ik denk aan hoe ‘makkelijk’ ik het nu wel niet heb met maar één kind. Ik krijg al kippenvel als ik denk aan kleutertje Fender als grote broer van de verse baby die – wellicht in zijn ogen – de aandacht opeist. Misschien nergens voor nodig maar dat is momenteel wel een rampscenario in mijn hoofd. Ook totaal onzinnig trouwens om daar nu al over na te denken maar ik voel mij nu al incompetent met één kuikentje onder m’n moedervleugels.

Dit is natuurlijk niet echt zo. Dat weet ik heus wel want hey, we zijn nu zeventien maanden verder en hij leeft nog! Weliswaar vergezeld van een paar gezellige plastic buisjes in zijn oren en wat traumatische vrije vallen van de commode, uit de box én uit de kinderwagen maar we zijn weer helemaal good-to-go sinds de half jaar durende oren Apocalyps.

Dan maar geen supermama

Ik schrik wakker van de babyfoon waaruit een luid jammerende Fender klinkt en ik kijk op de klok. Blijkbaar had mijn lijf even geen behoefte aan to do lijstjes afstrepen en de badkamer poetsen want ik heb dik twee uur liggen tukken! Ach, dan maar geen supermama, ik duik in ieder geval straks uitgerust m’n bed in!