In maart was ik er nog. Twee maanden na de aanslagen op Charlie Hebdo. De sfeer was goed, ik was niet bang en we hebben een heerlijk weekend gehad. Nu ben ik wel bang. Ook wij hebben daar gegeten in een restaurant. Ook wij waren in het Louvre. Ook wij liepen daar over straat.
Normaal schrijf ik alleen over mijn kinderen. Of over mezelf. Nooit over maatschappelijke problemen of het actuele nieuws. Ik ben niet van het delen van “Je suis Charlie”. Niet omdat het me niks doet of het me niet interesseert. Het past gewoon niet zo bij me.
Wie doet zoiets? Waarom?
En nu heb ik opeens het gevoel dat ik hier iets mee moet. Omdat het zo groot is. Omdat het zo dichtbij is. Omdat het zo verdrietig is. Omdat het zo onbegrijpelijk is. En ik wil altijd alles begrijpen. Wie doet zoiets? Waarom? Wat zijn dit voor mensen? Hoe zijn ze opgegroeid? Hoe is het zover gekomen? Een stukje beroepsdeformatie.
Maar dit is niet te begrijpen. Dit is niet te bevatten. En dat maakt machteloos. Je kan niks doen om het leed voor slachtoffers en nabestaanden te verzachten. Daarom delen mensen illustraties, blogs en uitspraken op verschillende social media. En daarom schrijf ik ook. Het geeft een heel, heel klein beetje het gevoel dat je iets doet. Dat je dit niet zomaar laat gebeuren. Hoewel het misschien onzinnig is, omdat je er niks mee verandert.
Ik kijk naar het Journaal. Hoor ooggetuigen, zie beelden en hoor het laatste nieuws; 128 doden en 99 gewonden. Ik zet de t.v. straks op een ander net. Dan kijken we naar de Sinterklaasintocht en genieten en lachen we. En vanavond zetten de kinderen hun schoen. En morgen ligt daar opeens, zomaar uit het niets, een cadeautje in. En daarom schrijf ik misschien; omdat ook ik wil dat dát de wereld is van mijn kinderen. Dat zij niet hoeven op te groeien in verdriet en angst. Ik sluit me aan bij Jochem Myer; “laten we de kinderen geloven dat deze wereld onschuldig mooi kan zijn”. Jochem; ik ga straks heel erg van je genieten en om je lachen.
