De downs… “Mama, ik ga naar beneden!” Het is half vijf ’s ochtends en er staat een jongetje van bijna vier naast mijn bed. Klaarwakker. Het is de tweede keer deze week. Ik kan daarna niet meer slapen. De werkdag kom ik goed door, maar ’s avonds ben ik kapot en lig ik om 20.00 uur in bed.
Ben ik wel een goede moeder?
Donderdag weer een slechte nacht. Tijn is om 02.00 uur wakker; “Ik wil niet naar school”. Hij slaapt binnen vijf minuten, bij mij duurt het een uur. Om half zes ben ik weer wakker. Als het naar school brengen wederom een drama is, kan ik alleen nog maar huilen. Ik ben moe, voel me rot en onzeker. Ik vraag me af of ik het allemaal wel goed doe en maak me zorgen over onze financiële situatie. Als mijn ouders op bezoek komen begin ik weer te huilen. Ze zijn heel lief en verzekeren me dat ik echt een goede moeder ben. Als ik bij een vriendin ben geweest en heb geslapen voel ik me gelukkig weer beter.
De ups! De week begint goed. De fysiotherapeute vraagt maandag of ik me al fitter voel. Ik vind het lastig om deze vraag te beantwoorden. Ik voel me soms wel beter, maar kan ook nog dagen hebben dat ik me zo vreselijk moe voel, zonder dat ik begrijp waarom. “Ik vind je namelijk wel fitter ogen” zegt ze. Trots!
Ben je afgevallen?
Later in de week hoor ik van een collega dat ze ziet dat ik ben afgevallen en ook mijn ouders geven mij daar complimenten over. En het klopt; het gaat langzaam, maar er is drie kilo af! Voor het eerst zit m’n spijkerbroek niet meer strak als ik die vers uit de was aantrek.
Het is weer gelukt om twee keer te sporten. En mijn dieet volhouden lukt ook. Zaterdag mag ik van mezelf een beloning in de vorm van popcorn. Ik eet er misschien wat te veel van, maar het is wel lekker. En ik denk dat ik het op deze manier langer volhoud.
Donderdag komt mijn blog online. Al heel snel krijg ik allemaal lieve berichtjes met steunende woorden. Iedereen bedankt daarvoor. En voor degene die in dezelfde situatie zitten; heel veel sterkte!
