Wat moet dat traumatisch zijn voor een kind van 13 maanden oud, bloedprikken! Ik weet het nog van de tijd dat Ole 11 maanden oud was. Hij kwam in het ziekenhuis terecht met vermeende hersenvliesontsteking, heeft daar een week gelegen en is ervoor behandeld.
De eerste dagen werd hij zieker en zieker waardoor er ook geregeld bloed afgenomen moest worden. Beter dat papa of mama daar niet bij is, vonden ze toen, evenals bij de rugpunctie en het inbrengen van infuus wat werd gedaan bij de opname. “Dan ziet hij jullie als 1 van de boosdoeners” hoor ik de arts nog zeggen. “Wachten jullie maar in het kamertje achteraan in de gang en kom hem straks, wanneer we klaar zijn helemaal suf knuffelen. Dan voelt hij zich meteen weer veilig.
Zo ging het ook met bloedprikken…
“Zo ging het vervolgens ook met het bloedprikken, 3 verpleegkundigen ontfermden zich over ons kleine mannetje, wij verlieten de kamer om vervolgens een paar kamers verderop het geschreeuw aan te horen. Vreselijk!
Naar de kinderarts en ook nu bloedprikken
Zo gaat het niet vandaag. Met Madee moeten we naar de kinderarts omdat zij niet zo goed groeit. Sterker nog, ze valt af, eet al maanden slecht en heel elke week 1 of 2 dagen flinke koorts.
De huisarts vindt dat ze grondig nagekeken moet worden door de kinderarts. Na een gesprek bij haar melden we ons bij de bloed-afname waar het enorm druk is. “Wat zielig zeg, zoveel buisjes?!” zegt de mevrouw achter de balie. Ja. Zielig ja. Vinden wij ook.
“Hoe lang moeten we ongeveer wachten?” Zeker een half uur dus. Geen pretje met een kind wat normaal slaapt rond deze tijd. Wanneer we aan de beurt zijn ga ik alleen met Madee naar binnen, papa en Ole blijven in de wachtruimte. Ole was al enorm onder de indruk toen mevrouw de kinderarts Madee zojuist onderzocht en Madee het daar helemaal niet mee eens was. Niet echt nodig om hem getuige te laten zijn van hetgeen ons nu te wachten staat.
Bloedprikken bij kind; even doorbijten
Bij het eerste beetpakken van haar armpje begint Madee natuurlijk meteen te spartelen. Ze zit bij me op schoot en er wordt een 2e verpleegkundige bij gehaald die haar samen met mij in bedwang moet houden. Het is een vreselijk gezicht, de naald die al in haar armpje zit en die je heen en weer ziet gaan op zoek naar de ader. Na 10 minuten besluiten ze dat het bij deze arm niet gaat lukken. De andere arm maar proberen. Het enige wat Madee inmiddels nog kan bewegen is haar hoofdje en die schudt ze wanhopig op en neer. Tranen en snot vliegen letterlijk in het rond.
Lukt niet; dan maar bloed afnemen uit de duim
“Hoe lang gaat dit duren?” vraag ik mezelf af. Maar eigenlijk weet ik het wel van de keren met Ole. Weer ca. 10 minuten laten blijkt dat het bij de andere arm ook niet lukt. Ze gaan het uit haar duimpje halen. Dit gaat echter lang duren want daar komt steeds een druppeltje uit en ze moeten toch 5 buisjes vullen. Ze maken de spulletjes gereed en ik probeer zo goed en kwaad als het kan Madee voor te bereiden; een “no-go” natuurlijk.
Na het prikje in haar duim vangen ze, steeds knijpend in dat kleine duimpje, druppel na druppel het bloed op in een buisje. “Ik denk dat we zo wel genoeg hebben” zegt de verpleegkundige na (weer) bijna 10 minuten. “Als je twijfelt heb ik liever dat je er nog een buisje achter aan doet” zeg ik meteen, ik heb geen zin om volgende week dit hele circus nog een keer over te doen. Dit is je reinste kindermishandeling! Ze gaat naar het lab om na te vragen of dit genoeg is. Madee wordt weer iets rustiger, ze valt snikkend bij me in slaap.
Lees ook: een ziek kind en een moederhart
Afwachten of er genoeg bloed afgenomen is
Als de verpleegkundige weer terug komt vertelt ze dat ze op het lab twijfelen of het genoeg is. Ze stelt voor om af te wachten, dan horen we tijdens de bel-afspraak die is gemaakt met de kinderarts over 2 weken of er genoeg bloed was voor alle testen of dat we nog een keertje moeten prikken. “Kunnen we het niet nu meteen doen, dan is er zeker genoeg en weet ik ook zeker dat we niet terug hoeven” terwijl ik het zeg kijk ik naar dat arme schaapje wat slapend tegen me aan nog ligt na te snikken.
Ik voel me enorm schuldig! Maar ik vind het geloof ik nog erger als ze dit nog een keer van voor af aan moet mee maken. Kiezen tussen 2 kwaden… Dan maar meteen.
Ze pakken haar andere duimpje en even denk ik dat ze blijft slapen maar van zo’n prikje in je duim, hoe klein ook, schrik je toch meteen weer wakker. Ik weet niet hoe vaak ik in gedachten “sorry” tegen haar heb gezegd. Deze keer komt het er gelukkig iets sneller uit en de 2 nieuwe buisjes zijn vrij snel vol.
Nu maar hopen dat het echt genoeg is en dat dit voor heel lange tijd niet meer nodig is. En dat ze niet nog de hele middag boos op me is…
*Uitgelichte foto via Shutterstock
