“He shit, waar is m’n huissleutel nou?” Na een fietstocht van 15 kilometer vanaf mijn werk sta ik voor de deur van mijn huis en zoals gewoonlijk ben ik weer van alles kwijt. Aankloppen dus.
“Mama is thuis!!!” hoor ik m’n jongste een octaaf te hoog gillen. Ik hoor haar de gang in galopperen. Ik besluit in een split-second dat het leuk is als ik mezelf op haar hoogte een kus kan geven dus ik zak snel door mijn knieën en zet mijn lippen klaar in de kus-stand. De deur vliegt open, slaat met een klap tegen de muur en m’n dochter stort zich met een enorme snelheid onbehouwen in m’n armen. Nog net kan ik mijzelf overeind houden, maar mijn beslissing om haar al kussend te onthalen moet ik bekopen met een krakend geluid in een van mijn boventanden. Door de kracht en snelheid van mijn vierjarige raken mijn boven- en ondertanden elkaar op veel te harde, niet natuurlijke wijze en ik voel een stuk van m’n tand afbreken.
” Mama!! Ik heb je gemist!” “Ik jou ook, schat”, zeg ik terwijl ik ondertussen het afgebroken stukje tand uit mijn mond haal. Volgens mij valt de schade mee dit keer. Het vriendinnetje van Serena omarmt mij ook nog even en klemt zich vervolgens aan mijn onderbeen vast. Mijn dochter vindt dit ook leuk en volgt al snel haar voorbeeld. Dan springt Toby, onze veel te groot uitgevallen en altijd kwijlende hond ook nog even tegen mij aan, waardoor mijn andere tand ook een tik krijgt. Gelukkig maakt hij het goed door een natte lebber achter te laten in mijn gezicht. Ik schud beide dames van mijn benen los en baan mij een weg door de jurken, stiften met en zonder dop, lego, half afgemaakte tekeningen en lege ijspapiertjes op zoek naar de man.
Op het aanrecht vind ik de vuile vaat van vanochtend én van gisteravond. En misschien zelfs van nog een maaltijd. Op de keukentafel liggen de nog volle schooltassen van de kids, de resten van het ontbijt van vanmorgen en over de keukenstoelen de jassen van alle aanwezigen in het huis.
Uiteindelijk vind ik de man des huizes in de woonkamer. Hij ligt met zijn ogen dicht op de bank. “Duncan, wat doe jij nou?” vraag ik zowel verbaasd als geïrriteerd. “Huh, ik ben moe, hoezo?”
Zucht. Gelukkig, ik ben weer thuis. Eerst maar even de tandarts bellen.
Komen jullie ook wel eens thuis en is het meteen chaos? Deel het met ons in de reacties hieronder.
