Achterdocht weg, hormonen blijven
Na mijn achtervolgings- en ziekenhuis avontuur komt er weer wat rust in mijn hoofd. Alsof er van alles los geschud is tijdens de aanrijding en alles weer goed op zijn plek terug gekomen is; mijn achterdocht lijkt verdwenen en ik hoop dat het ook nóóit meer terug komt.
Tom blijkt een klein feestje georganiseerd te hebben voor mijn verjaardag, een aantal dagen na de aanrijding. Vrienden van ons, voornamelijk uit Leiden, komen gezellig borrelen. Het is mooi weer dus we zijn lekker buiten. We besluiten niet uit te wijden over de aanrijding, tenminste, niet over wat er aan vooraf ging. Ik schaam me al genoeg, vind het al erg genoeg dat Tom nu van mijn achterdocht af weet. Twee dagen lang is hij van slag, van de aanrijding zelf maar vooral van het feit dat ik dus echt dacht dat hij vreemd ging. Pas na drie dagen praten we er uitgebreid over en besluiten we dat we het achter ons laten, het er niet meer over hebben.
Het hele ziekenhuis-gedoe blijft echter. Het sloopt me; die hormonen, kunnen ze dat niet op een andere manier doen? Het is gewoon niet menselijk en vaak voelt het oneerlijk. Mannen hoeven alleen even hun kwakje af te geven en moet je kijken wat vrouwen er allemaal voor over moeten hebben. Soms denk ik er zo over, voelt het even zo. Maar dan voel ik weer die drang naar het hebben van een kindje. Een gevoel wat uit het binnenste van mezelf komt, een soort oergevoel. En dan heb ik het er graag voor over. Als het maar niet te lang duurt.
Twee van mijn studie-vriendinnen vatten het plan op om een lang weekend naar Madrid te gaan, even er uit. Tom vindt dat ik zeker mee moet. Zelf sta ik niet te springen, door de hormonen heb ik enorme last van stemmingswisselingen, die ik prima kan handelen wanneer ik een dat heb met de meiden maar ik weet niet of ik ze een beetje onder controle heb tijdens een lang weekend weg. De meiden vinden dat ik niet moet zeuren, dat ze er vast mee kunnen “dealen”. “That’s what friends are for”, niet? En dus ga ik overstag. Madrid, here we come!