Gastblogs

Ik ben twee en ik zeg nee? Ik zeg: rectificatie!

Blonde krullen, blauwe ogen en een echt boevenkoppie zoals je papa dat zegt. Een ventje van anderhalf jaar oud ben je nu, nog zo klein en al zo groot tegelijkertijd. Als ik door jouw fotoalbum blader (jaja, de eerste zeven maanden zitten erin, props voor die moeder van je!) zie ik een heftige start waar we alle drie van moesten bijkomen maar bovenal heel veel liefde vanaf het eerste moment dat jij geboren werd.

Van de prachtige foto’s die de verpleegkundige Pieter in allerijl op de ok van jouw geboorte heeft geschoten, de eerste keer dat je in bad ging, je jouw allereerste pakje aankreeg en bij mij aan de borst dronk tot de eerste keer dat je papa jou mocht vasthouden. Dat ik op bijna elke foto in het ziekenhuis als een junkie stoned van de morfine lijk te staan vergeten we maar even, daar mag je later als puisterige puberjongen wel om lachen. Papa staat er trouwens ter compensatie wel über charmant op met jou.

Dat charmante, daar is je mama sowieso niet zo goed in hoor. Gister nog, zat ik een potje te janken van geluk toen je gezellig na het avondeten bij ons op de bank lag te kroelen. Lekker nog even een uurtje tot aan bed tijd samen spelen en knuffelen. Wel het liefst op standje ADHD en nog even stoeiend door ‘t huis heen rennen maar who cares! Daar geniet ik nou echt van.

Waar ik ook van geniet is hoe je de hele dag aan het bellen bent. Vooral opa staat op speed dial en met hem bespreek je de hele dag door de belangrijkste peuterkwesties. Wij volwassenen lopen daar trouwens ouderwets mee achter, je hebt geen smartphone nodig om connected te zijn weet je. Nee, met een cracker vol hagelslag aan je oor heb je veel meer swag. Toen ik je tijdens het cracker incident door mijn lachbui heen probeerde uit te leggen dat een cracker geen telefoon is pakte je de bewuste cracker nog iets steviger vast, drukte hem opnieuw tegen je – met hagelslag besmeurde – oor, schudde je je hoofd en beëindigde mijn goed bedoelde uitleg met opgetrokken wenkbrauwtjes en een simpel doch effectief “neeh”. Zo mama, nu jij.

Ik ben twee en ik zeg nee

Trouwens, wie heeft dat ouderwetse “ik ben twee en ik zeg nee” verhaal verzonnen? Wat mij betreft mag daar wel een rectificatie van komen want hier leest een anderhalf jarig peuterpubertje mij al met een ondeugend koppie inclusief suggestief wijsvingertje de les. Duimpje omhoog voor de ouder die daar wel zijn lachen bij in kan houden, ik moet namelijk iedere keer – totaal niet pedagogisch verantwoord – proestend de andere kant opkijken wanneer meneer weer zo’n showtje weggeeft.

Ook hilarisch, tenzij het in de supermarkt, de IKEA, bouwmarkt of op verjaardag is, zijn driftbuien waarbij je volledig de pan uit flipt en je je geheel in peuter puber stijl dramatisch op de grond werpt en begint te schreeuwen als je iets niet mag van mij. Overigens doe je het gelukkig net zo hard bij papa wat ik stiekem dan nog grappiger vind maar ik mag er niet om lachen van hem. Stom hé? Soms zou ik ook nog wel zo’n klein boevenkoppie willen zijn.

*Uitgelichte foto via Shutterstock

In dit artikel kunnen affiliate linkjes voorkomen. Wij ontvangen een kleine commissie wanneer je doorklikt via zo'n linkje en een aankoop doet. Dit kost jou niets extra, de verkopende partij neemt deze commissie voor zijn rekening. Blij met de informatie die je op onze website gevonden hebt? Dan zijn we dankbaar wanneer je je aankoop doet via een van deze linkjes. Veel leesplezier!
Back to top button