Je weet dat het niet kan na één week, maar je wilt het zo graag: vooruitgang merken. Helaas; ik ben nauwelijks afgevallen en loop tegen mijn slechte conditie aan. Zondag sta ik in het Vondelpark om een vriendin aan te moedigen. Zij, ook werkende moeder van twee kinderen, loopt de marathon. Binnen vier uur. Zo trots op haar! En ik: ik ben helemaal kapot als ik nog even de stad inga en naar het station terugloop. De volgende dag heb ik nog last van het drukke weekend: m’n lijf doet letterlijk pijn, ik ben moe, chagrijnig, voel me niet lekker en na inspanning (de was doen!) ben ik duizelig. Ik baal zo! Er zijn zoveel dingen die ik zou willen doen, maar het lukt me maar niet.
Mijn gevoel dat mijn conditie niet goed is blijkt te kloppen. Op de fit-test scoor ik onder de norm. Mijn buikomvang wordt gemeten: veel te veel. Mijn gewicht: te veel. Als ik later ook nog een oefening voor de spiegel doe is de confrontatie compleet. Je weet het, maar als je het ziet besef je het pas echt.
Het wordt me niet makkelijk gemaakt: dinsdag gebak op het werk en een vriendin die vraagt of ik zin heb om ergens wat te eten. Beiden sla ik af. Nog nooit heb ik sporten voor een etentje laten gaan, maar nu doet ik het. En zonder moeite (nou ja, een beetje dan). Ik wil niet in mijn tweede week al afzeggen.
Het sporten gaat goed. Het is soms heel pittig, maar ik probeer alles te doen; lopen, fietsen, crosstrainer, armen, benen, squats en zelfs planken. Donderdag is de fysio in de war en sport ik een kwartier langer.
Het feit dat ik een afspraak heb maakt het makkelijker om te gaan. Donderdag ben ik na een slechte nacht en een drukke dag helemaal op. Als blijkt dat Tijn ook nog zijn hele broek heeft vol gepoept (“Waarom doe je dat?” antwoord: “Omdat ik geen Smarties meer krijg!” pfff…), zie ik het even niet meer zitten. Als ik zelf naar de sportschool zou moeten, had ik waarschijnlijk niet gegaan. Maar nu denk ik er niet over na: ik ga gewoon. En ja, het lukt ook nog. Weer een week gedaan. Nog tien te gaan!
