Ik geef Davey (7) een zakje chips en waarschuw hem, dat als ik chips op de bank vind, hij het zelf op moet ruimen. Waarop hij Mikey (5, zijn broertje) roept en vraagt: ‘Wil je ook chips?’.
Kinderen en alibi’s
Voordat ik zelf kinderen kreeg was ik bijna vergeten hoe het was om kind te zijn. De problemen van een ingestort zandkasteel, een lolly die op de grond viel en de hond die mijn Buzz Lightyear had onthoofd was ik al lang weer vergeten. Het feit dat ik nu als ouder op de zijlijn toe kan kijken hoe mijn kinderen zich druk kunnen maken om dit soort dingen zie ik als een absolute verrijking in mijn leven. En soms? Soms zie ik dingen terug van mezelf, dingen die mij doen herinneren aan mijn eigen jeugd, zoals het plannen van een alibi. De buit? Een zakje chips en een Snickers. Een paar voorbeelden:
* Je broertje vertellen dat de chips op is en hem een missie geven. Als hij terugkomt met een zakje paprika chips dan mag hij 3 chipjes hebben en als mama vraagt wat hij doet? Dan weet hij van niks.
* Waterverf en de eettafel. Als jouw bakje water omvalt terwijl mama net de was aan het ophangen is? Dan zet je gewoon je zusje aan tafel, geeft haar een kwast en daarna ga je snel je kamer opruimen (en mama roepen om te zeggen dat je je kamer hebt opgeruimd en dat je zusje beneden is).
En zo kan ik een compleet koekblik aan voorbeelden opnoemen die ik geweldig vind en graag met jullie wil delen.
Laatst was mijn puber alleen thuis. Toen ik terugkwam van visite was de koektrommel leeg (op een enkel koekje na). Ik wist 100% zeker dat hij zich had uitgeleefd op die trommel, maar hij bleef keihard ontkennen. Totdat ik hem vertelde dat ik vorige week (ivm inbraakbeveiliging) een verborgen camera had geïnstalleerd op de buffetkast. Je had zijn kop moeten zien. Daar kan geen geld tegenop. Elke dag weer kijk ik naar mijn kinderen en doe ik inspiratie op en hoewel ik weet wat ze bekokstoven kan ik er hard om lachen. Uiteraard confronteer ik ze wel met de doorgeprikte alibi’s, want dat is natuurlijk ook de taak van een ouder.
