Knuffel kwijt… dat gaat ons niet gebeuren!

‘Die, die, die!’ Mijn dochter weet goed aan te geven wat ze wil. En bij het ’s ochtends uit bed halen, slaat ‘die’ op haar knuffel – of beter gezegd, haar verzameling aan knuffels. Lange tijd was er weinig vastigheid in haar liefde voor een bepaalde knuffel. Van Vos naar Ikea-hond (naamloos), van Ollie naar willekeurig schaap – het leek wel een dertiger in de kroeg op zoek naar liefde. Maar sinds een maand of twee is het officieel aan met Dikkie Dik. En Bommes. En tuttendoek. Dat al het goede in drieën komt, gaat zeker op voor Maerle. En dus wordt haar oranje kater altijd vergezeld door een klein geel eendje en een hydrofieldoek met walvissen. Oranje en gele walvissen welteverstaan, dus haar colour-coordinated moeder is ook in haar nopjes.

Waar ze bij haar geboorte een maagdelijk leeg ledikantje had (want de angst voor wiegendood), vulde dit zich in de loop der tijd met een bonte verzameling aan knuffels. Sommige aangedragen door haar ouders (‘Kijk! Bommes!’ ‘Lieverd, volgens mij vind je Bommes zelf heel leuk’ ‘Hmpf’), sommige door Maerle zelf. Regelmatig hield ik in een winkel een lieve knuffel omhoog, wachtte haar reactie af en liep dan richting kassa. Tot ik erachter kwam dat dat snoetje bij iedere nieuwe knuffel ging stralen. Zo groeit je huis wel heel snel dicht met pluche.

Iedere ochtend wordt ze door mijn vriend uit haar ledikant gehaald en mag ze nog even in ‘het grote bed’. Dikkie Dik, Bommes en tuttendoek mee, soms een reservespeen – je weet immers nooit wat er onderweg gebeurt. Op sommige dagen is er meer behoefte aan bekende dingen en moeten ALLE knuffels mee. En heeft mijn vriend behalve bijna elf kilo dochter in slaapzak en de heilige drie-eenheid ook roze giraffe, schaapje, Winnie de Poeh en Knorretje in zijn armen. O, en een tweede reservespeen. Die andere kan je immers kwijtraken in de Tocht der Tochten van slaapkamer naar slaapkamer.

Knuffel kwijt?

Ook wij kennen de verhalen van verloren knuffels en ontroostbare kinderen, dus een tweede Dikkie Dik staat op de planning. Bommes is helaas niet meer te koop, dus die houden we nog net iets angstvalliger in de gaten. De hydrofielluiers werden per drie verkocht. Handig: twee voor thuis, eentje voor op de opvang. Daar heeft Maerle overigens ook een militair regime als het op haar knuffels aankomt. Tot voor kort had ze nog een ochtend- en middagslaapje. De leidster dachten praktisch te zijn en haar roze konijn en doek in haar bedje te laten liggen. Eh, nee. Konijn mee, tuttendoek mee. O, en ze wil graag zelf haar speen in haar bakje stoppen, thank you very much.

We hebben zo’n vermoeden dat de terrible two’s niet geheel geruisloos aan ons voorbij zullen gaan.