Zaterdagochtend. Ik hoor je praten in je bedje. Het is nog vroeg, maar ik sta met plezier op. ‘Mama!’ roep je als ik je kamer binnen kom. ‘Tijn’ zeg je daarna en wijst naar jezelf. Het is de eerste keer dat je je naam zo goed zegt. Wat is dat leuk om te horen. ‘Mama, kus?’ vraag ik. Je staat op, tilt je hoofd een beetje op, tuit je lippen en geeft me een klein, zacht kusje.
Na het ontbijt lees je zelf een boekje. Ik zit op de bank en kijk naar je. Je komt naar me toe. ‘Moe’, zeg je en ‘bij’. Je klimt op de bank en legt je hoofd tegen me aan. Samen kijken we naar Sesamstraat. We zien Ieniemienie, die je ‘Mimi’ noemt en je herkent Ernie en Elmo. Je bent nieuwsgierig naar alles wat je niet kent. ‘Die?’ zeg je, om daarna het nieuwe woord te herhalen. Ik geef je een kus op je wang. Die voelt nog zo heerlijk zacht. Je wilt dat ik je kietel. ‘Er komt een muisje aangelopen….’ ik loop met mijn vingers over je buik. Nog voordat ik verder ga, begin je al te schaterlachen. Als ik je kietel, lach je alleen maar harder. Je wilt nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. Het is fijn om je zo blij te zien.
Vrijdag word je 2. Je bent bijna twee keer zo groot en ruim vijf keer zo zwaar als bij je geboorte. Van een compleet afhankelijke baby, ben je een peuter geworden die kan lopen, praten, spelen, lachen, eten, klimmen en nog veel meer. En het is zo cliché. En misschien heel zoetsappig maar wat is het waar: Elke dag hou ik een beetje meer van je. ‘Mama, kus?’
