Rent Ole alweer door huis, springt de bank op en af en gaat alweer naar het kinderdagverblijf, Madee wordt zieker en zieker. Een klein hoopje ellende zit bij me op schoot. Ik (alweer) met de telefoon in mijn hand. Het is inmiddels middag en ik weet dat de assistente de telefoon niet meer opneemt bij de huisarts. Er is alleen een spoednummer voor noodgevallen en een nummer voor vragen die écht niet kunnen wachten tot de volgende dag.
Madee heeft gister al een zalfje gekregen voor een paar heel lelijke waterpokken die flink ontstoken zijn. Sinds vandaag zit haar ene oog helemaal dicht en is het flink rood. Ze is zó suf dat ze zelfs op het aankleedkussen met haar ogen dicht ligt. Ze valt om als ik haar zittend overeind zet. Eet al dagen niet meer dan een paar hapjes yoghurt en drinkt nauwelijks. Haar mond zit vol met waterpokken. ’s Nachts wordt ze steeds heel hard schreeuwend wakker. Paracetamol lijkt de koorts niet te doen zakken, die is al 3 dagen 40,5.
Lees ook: Ontstoken waterpokken worden abces, ook dat nog!
Niet alleen waterpokken
Ik bel met het nummer voor vragen die niet kunnen wachten tot morgen. Als ik het voorleg aan de assistente overlegt ze met de huisarts en die wil Madee toch meteen zien. Een uur later zit ik tegenover hem, met mijn zielige hoopje mens op schoot. Ze hangt als een aapje tegen me aan, ogen dicht. De huisarts onderzoekt haar en het blijkt dat ze keel- én oorontsteking heeft. Wéér krijgt ze een antibiotica-kuur voorgeschreven, de 3e al in 5 maanden tijd. Het lijkt hem verstandig binnenkort toch eens bij de KNO-arts langs te gaan. We spreken af dat hij de dag erna belt om te kijken of ze inmiddels al wil drinken. Geeft me een spuit mee om water in haar mondje te spuiten als ze niet bij mij, uit een bekertje of van een lepeltje wil drinken. Als het morgen onveranderd is voelt hij zich genoodzaakt ons door te sturen naar het ziekenhuis waar ze vocht toegediend zal krijgen.
Wat een ellende weer. Mag de lente alsjeblieft komen?
*Uitgelichte foto via Shutterstock
