Toen ik nog zwanger was van Fender had ik weinig angst voor de bevalling. Ik kon mij negen maanden lang behoorlijk druk maken over allerlei dingen variërend van welke kinderwagen in een Peugeot 206 past, borsten die maar bleven groeien, gaan we de combinatietest doen ja of nee en “zijn dit nou alwéér harde buiken of is dit the real deal?!” Angst voor bevallen was er opmerkelijk genoeg niet één van.
Angst voor ooronsteking
Waar ik echter wel zweethandjes en nachtmerries van kreeg waren de eventuele oorontstekingen die ons ongeboren kind straks op kon lopen. Uh, say what?! Ja je leest het goed, ik maakte mij als zwangere al regelmatig hormonaal druk of ons ongeboren kind oorontstekingen zou krijgen ja of nee en hoe daar dan mee om te gaan etc. Ik maakte nog net geen actieplan inclusief strijdlied en Wouter begon al weer luid te zuchten als ik voor de duizendste keer het onderwerp ter tafel bracht. Ik kon er écht niets aan doen, het zat me om vage redenen blijkbaar dwars.
Achteraf gezien is het maar goed dat ik geen knikkende hyperventilerende knietjes kreeg van de gedachte om een kind te baren want na een niet al te vlekkeloze marathonbevalling kwam Fender keizerlijk ter wereld. Ondanks dat het vanaf toen nog tien maanden duurde en Fender al die tijd een blakend gezonde pampers-baby was, diende het moment suprême zich ein-de-lijk aan: de eerste oorontsteking was een feit!
’t is dat oorontstekingen vies zeer doen en Fender er behoorlijk ziek van was maar ik had nog net de vlag niet uitgehangen: “Zie je nou, had ik al die tijd gelijk!” glunderde ik triomfantelijk om het moederinstinct wat ik dus tóch bleek te hebben. Na een week hevige koorts en antibiotica knapte Fender weer op en gingen wij over op de orde van de dag.
Nu een half jaar later, zo’n vijf oorontstekingen rijker en helaas ook meerdere antibiotica kuren verder, hebben we inmiddels een gezinspoll opgestart waarin we wedden wanneer Fender weer ziek wordt, hebben we een apothekersvoorraad neusspray waar een verslaafde jaloers op zou zijn en oja, meneer heeft ook nog buisjes gekregen want “het kon zo toch echt niet langer” aldus de KNO-arts. Ik prijs mijzelf gelukkig dat het slechts oorontstekingen zijn en dat Fender verder een gezond kereltje is want laten we eerlijk zijn: dit is natuurlijk easy peasy vergeleken bij wat sommige gezinnen mee moeten maken.
Pregzilla tijdens zwangerschap
Hoe dan ook, die buisjes zijn voor Fender een regelrechte lifesaver want sindsdien zit hij – heel fijn – zoveel beter in zijn mollige velletje en is hij zichtbaar opgelucht dat de druk van zijn peuteroortjes af is. De illusie dat we nu voorgoed van de oorbitches af zijn hebben we niet want ook mét buisjes was het laatst weer raak. Lucky us bleef het bij hele hoge koorts en bronchitis neigend naar longontsteking. Wij allang blij want door de buisjes kon de troep nu uit zijn oren en had Fender overduidelijk minder oorpijn.
Waarom ik zo’n pregzilla was destijds bleek trouwens later. Een rondje navraag bij mijn moeder gaf het verlossende antwoord: ik was vroeger ook zo’n oorontstekingen kind. Misschien heb ik toch een onverwerkt trauma’tje opgelopen?
