Kinderen

“Papa, kun jij ook doodgaan?”

vaders

“Papa, kun jij ook doodgaan?”

Vroeg of laat krijg je de vraag: of papa ook dood kan gaan, net als de vader van dat jongetje bij haar in de klas. “Ja,” is dan steevast mijn antwoord, “maar dan ben jij al lang heel groot, woon je samen met een leuke vent in een mooi huis en haal ik elke dag je kinderen op die dan een stukje met hun opa gaan fietsen.”

Dochterlief kan natuurlijk niet zoveel met dat antwoord van papa. Groot worden, oké, maar samenwonen met een vent? Ben je mal. En kinderen krijgen? Ja doei! Ze kan zich er geen voorstelling van maken. In haar beleving blijft alles zoals het nu is. Mama, papa, haar twee broers en haar zusje in één huis. Alive and kicking. Voor eens en voor altijd. Punt.

Maar ja, dat ga je natuurlijk niet zeggen…

Onzin, natuurlijk. Papa kan elk moment dood neervallen, bij het oversteken onder een bus komen, ten prooi vallen aan een enge ziekte; noem maar op. Om wijlen Steve Jobs te citeren uit een mail aan een stervende bewonderaar: “Live is fragile”.

Maar ja, dat ga je natuurlijk niet zeggen tegen zo’n klein meiske van nog maar net 7. Je zou er haar hele gevoel van zekerheid en veiligheid mee om zeep helpen. Papa’s en mama’s zijn onsterfelijk, althans in de ogen van kinderen. En zo hoort het ook. Helaas worden sommige kinderen keihard met het tegendeel geconfronteerd.

Ze was nog maar 42, net zo oud als ik

Zo overleed vorig jaar een week voor kerst een oud-klasgenootje van me aan kanker. Ze was nog maar 42, net zo oud als ik, en moeder van twee dochtertjes van dezelfde leeftijd als die van mij.

De begrafenis was daags voor kerst, op 24 december. Daar stonden ze dan, op een rijtje honderden handen te schudden en condoleances in ontvangst te nemen. Eerst papa, toen de twee dochtertjes en daarna de rest van de familie. Toen ik het eerste meisje condoleerde met het verlies van haar mama en haar sterkte wenste, biggelde een dikke, eenzame traan over haar wang. Ik kon de glinstering ervan volgen totdat de traan de zwarte vloerbedekking raakte en uit elkaar spatte. Jouw leven wordt nooit meer zoals het was, dacht ik. En in gedachten zag ik haar al voor me, een volwassen vrouw met een litteken op haar ziel dat nog steeds even oplicht als ze aan haar mama denkt.

Het is zaterdagochtend en koud buiten. De wind loeit om het huis. Er is voor vandaag sneeuw voorspeld. We liggen nog in bed als Lavien van 7 tussen ons inkruipt en haar ijskoude voetjes in mijn warme knieholtes duwt. Niks mis mee.

In dit artikel kunnen affiliate linkjes voorkomen. Wij ontvangen een kleine commissie wanneer je doorklikt via zo'n linkje en een aankoop doet. Dit kost jou niets extra, de verkopende partij neemt deze commissie voor zijn rekening. Blij met de informatie die je op onze website gevonden hebt? Dan zijn we dankbaar wanneer je je aankoop doet via een van deze linkjes. Veel leesplezier!
Back to top button