Het is maandagochtend. Ik heb net de kinderen naar school gebracht voor hun eerste schooldag in 2016 en zit nu aan de keukentafel te schrijven. De eerste sneeuwvlokken dwarrelen uit de lucht. In een tuin achter me klinkt het geluid van een bladblazer. Of is het een schuurmachine? Ik kan het geluid niet precies thuisbrengen. Hoe dan ook, stilte is schaars. Sterker nog:
Schaarste is schaars
Vroeger moest je bijvoorbeeld echt tot aan de kerstdagen wachten voor je films als Home Alone, Die Hard en A Christmas Carol kon zien. Daar zat je je dan al dagen van tevoren op te verheugen. Als het moment dan eindelijk daar was, zat iedereen op tijd en in opperbeste kerststemming op de bank te wachten totdat de film begon, de kleintjes al gebadderd, in pyjama en met gekamde natte haren.
Tegenwoordig gaan ze naar Netflix en hebben ze al in september alle delen van Home Alone gezien. Als het kan allemaal nog in één lange marathonsessie ook. Op een gegeven moment zijn ze er gewoon vervelend van en hangen ze als natte kranten in de gekste standen over de bank gedrapeerd. En The Grinch, inmiddels ook verworden tot zo’n klassieke kerstfilm, is in november al vijf keer bekeken. Leuk, maar de voorpret van het ergens naartoe leven is er niet meer bij. Jammer.
Hetzelfde geldt voor computerspelletjes. Bij ons thuis is het een traditie geworden dat we elk jaar tussen de kerst en oudjaar een nieuw spelletje kopen voor de Wii. Dat geeft elk jaar weer nieuwe glans aan onze spelcomputer en het is gezellig. Iedereen heeft vakantie en is in de feestdagenstemming. Dus met z’n allen op naar de speelgoedwinkel en neuzen tussen de Wii-spelletjes. Even later zitten we dan lekker met z’n allen met ons nieuwe spelletje te spelen, soms met een drankje en een hapje erbij. Vinden we leuk. Maar iedereen om ons heen verklaart ons voor gek. “Man, je bent gek dat je voor die spelletjes betaalt. Laat je Wii even fixen en dan maak ik wel even kopietjes van zo ongeveer alle spellen die voor de Wii te krijgen zijn.” Maar daar vind ik niks aan…
Schaarste maakt sommige dingen leuker
Biefstuk is lekker, maar niet elke dag. Een keer lekker doorzakken met vrienden is leuk, maar niet elke dag. Alles met mate. Overdaad schaadt en gaat ten koste van de uniciteit van de beleving.
Dit hele relaas over schaarste doet me trouwens denken aan een gedicht dat ik ooit las. Ik kan het me niet helemaal meer precies herinneren en kan het ook nergens nog terugvinden. De laatste zin luidde zoiets als: “And he wept, because he had nothing left to desire.”
