Na lang sparen en hard werken is het dan zover; een nieuwe auto! Onze Mitsubishi werd zonder pardon verkocht, afgedankt na heel veel trouwe jaren dienst. En hij heeft wat moeten ondergaan… overgeefsel, verkruimelde koekjes, restjes Mac Donalds, half leeggedronken pakjes Wicky en niet te vergeten… oneindig veel bagage.
Elk jaar weer werd onze auto volgepropt met van alles en nog wat om de vakanties in Frankrijk zo comfortabel mogelijk te maken. Dit ter compensatie aan het gebrek van airco. Want man wat was dat afzien! Maar verder ben ik hem dankbaar voor zijn toewijding, hij heeft tenslotte beide pasgeboren kinderen vervoerd met maxi cosi vanuit het ziekenhuis. En dit natuurlijk nadat hij er niet lang daarvoor voor zorgde dat ik met weeën veilig in het ziekenhuis terecht kwam, hetzij onder luid geprotesteer van mij. Goh… als die auto eens kon praten.
Maar goed, de tijden veranderen; tijd om afscheid te nemen van onze trouwe vriend. Een glimmende witte Prius MÉT airco heeft zijn plaats ingenomen. Toeters en bellen worden vervangen door knopjes, HEEL VEEL knopjes. En dus moet deze mam ook echt gaan leren hoe ze deze knopjes moet gaan bedienen.
Vrouwen en auto’s
Johan, de kids en ik halen de nieuwe auto op in de garage. Ik kijk vertwijfeld naar het glanzende witte gevaarte. Chris en Floor springen snel achterin met luide “ooohhs en aaaahs”. “Euh Johan” fluister ik zachtjes, “rij jij hem naar huis? Dan kan ik naast jou de gebruiksaanwijzing bestuderen. Want ehhh het is toch de bedoeling dat ik hier maandag mee naar de sportschool rij en eh naar de Jumbo enzo??” Johan knipoogt, “ja hoor schat, lees jij maar even de gebruiksaanwijzing”. De verkoper legt het in het kort even uit, dit knopje is voor het raam, dit knopje is de startknop. De WAT? Startknop??!! Ik krijg het nog wat benauwder, hoe ga ik al die knopjes in hemelsnaam uit elkaar houden? Ik bedoel, wil ik radio 538 aan dan gaat mijn linkerraam open, wil ik de airco aan dan gaat de achterklep open, zo verwarrend allemaal, wat een ellende! Ik kijk nog twijfelend naar onze oude mitsubishi met zijn draairaampjes. Wat was het toen simpel! Ik krijg nu al heimwee.
“OK knop om en GAAN Merel” spreek ik mezelf toe. “Je laat je toch niet afschrikken door zo’n blik met electronica zeker?!” Eerst opladen, want het is een hybride. Kabeltje erin, bliep met de kaart en hij wordt opgeladen. Ok, ronde 1 heb ik overwonnen, dit begrijp ik, HA!! Maar nu het uur van de waarheid… Op naar school, even de kids afzetten. RUIM parkeren in twee vakken en schuin uiteraard want jajaaaaa ik ben een vrouw. Ook gelukt, ronde twee check! Nu hup naar de sportschool, auto starten en…. Shit!! Waarom start ie nou niehiiiet?! Knopje, pedaaltje, wat doe ik verkeerd? Ik hyperventileer lichtelijk en bel Johan via de bluetooth en de speakers. Die staan wat hard dus de conversatie wordt gehoord door iedereen die op het schoolplein staat. Ik zwaai even en glimlach. Ondertussen gil ik bijna hysterisch. “Johan! Dat DING start niet! Waarom nou niet! Ik doe dat knopje aan en trap dat pedaal in en hij beweegt niet!” Aan de andere kant is het rustig, ik hoor een ingehouden lachje. “Merel, heb je hem in zijn “vrij” gezet? Hij staat waarschijnlijk in “parkeerstand”. Of beter nog… doe hem even uit, en dan weer aan.” Yep, dat was de simpele truc! Lichtjes gaan branden, Evers klinkt gezellig op de achtergrond, mijn linker raam gaat open.. Hij doet het! “Schat dank je dank je!!!” roep ik hard en opgelucht. Ronde drie…. CHECK!!!
