Wat doet jouw mama eigenlijk voor werk?
“Mama verkoopt chunks en mama maakt foto’s.” Waar maakt mama foto’s van dan? “Weet ik eigenlijk niet. Van chunks. En van ons.”
Zo moet Ole denken als het gaat om mama’s werk. Hij wil altijd helpen met uitzoeken van de chunks en ze aangeven voor het fotograferen. En vandaag wil hij dus dat mama, waarschijnlijk naar aanleiding van zijn zojuist binnengekomen 3e levensjaar-boek, foto’s maakt. Nu. Nee niet morgen mama, nu. Op bed, samen met Madee. Nu. En natuurlijk echt nu meteen.
Gelukkig is het zonnig buiten en dat betekent mooi licht in de slaapkamer. Het bed van papa en mama is vaste stek voor de maandelijkse foto-sessie. Ole pakt snel zijn krukje, klimt op het bed en laat zich behendig op bed vallen. Rolt meteen door naar de andere kant van het bed. “Een beetje in het midden liggen Ole, op je buik”. “Nee op je buik Ole, niet op je rug.” Ik zet Madee op bed en die kruipt meteen naar het voeteneind. Ole schiet overeind en trekt haar aan haar voeten terug. Er verschijnt een pruil-lip op haar gezicht. Ojee… denk ik meteen. Ik probeer haar aandacht af te leiden door op en neer te springen, met een knuffel in mijn ene hand, mijn paar kilo zware camera in mijn andere hand en ik maak ook nog gekke geluidjes. Dat gaat bijna vanzelf wanneer je zoveel dingen tegelijk doet. Wat een top-job! Maar wat lacht ze lief… Ik smelt. Oeps, afgeleid. Ole ligt inmiddels met zijn voeten naar me toe weer op zijn rug. Ik vraag hem weer op zijn buik te gaan liggen, gezicht naar mij toe. “Pak Madee maar vast Ole, niet te hard, sla je arm maar om haar heen.” Madee kruipt weer weg, schaterend. Ik pak haar met 1 hand, andere is immers bezet door camera en zet haar terug midden op bed.
Ole staat inmiddels op handen en voeten kunstjes te vertonen. “Kijk eens mama wat ik kan!” “Heel knap Ole! Acrobaat! Maar zo kan ik geen foto maken he. Ga maar even dicht naast Madee liggen.” Hij pakt Madee vast, veel te hard natuurlijk en samen vallen ze om, Madee met haar snufferd in het dekbed, haar handen onder haar buik zodat ze geen kant op kan, Ole er dwars overheen. Ole gilt het uit van plezier. Ik hoor Madee boos worden. Zodra Ole van haar rug af is draait ze haar gezicht naar hem toe en maakt bijt-bewegingen met bijbehorend nijdig geluid. “Nee nee Madee, Madee Madee neeeeeee, niet mij opeten! Mama Madee gaat me opeten!” lacht hij en ter verdediging legt hij zijn voeten in haar nek.
Dit wordt helemaal niets vandaag bedenk ik me, vele malen makkelijker met papa erbij. Kan hij ze goed neerzetten/leggen, met een knuffel schudden, als een gek op en neer springen én opletten dat er niet eentje van bed valt. Dan heb ik geen pols-blessure opgelopen en hebben we misschien een leuke foto. Mijn gedachten zijn alweer bij het naar beneden gaan en dan, het is een kwestie van een seconde, kijken ze me perfect aan. Ze lachen! me waarschijnlijk uit denk ik er meteen achteraan maar wat zou het! Een paar seconden is genoeg. “Zo klaar!” roept Ole en hij rolt van het bed af.
Het gaat niet zo makkelijk meer als een half jaar geleden maar een beetje moeite loont. Zucht…
Tijd voor een kop thee.