Ouderschap

Een ziek kind en een moederhart

Een email van de kinderopvang. “Hierbij willen we u laten weten dat er op verschillende groepen waterpokken heerst.”

Mooie bijlage erbij met tekst en uitleg. Ook in het Engels, voor de internationale ouders. Die ik dan weer zelf vertaald heb, jaren geleden toen de kinderopvang alleen nog maar een opdrachtgever was en er nog geen man en kind in mijn leven waren. Toen zorgde de bijlage voor brood op de plank, nu voor paniek in de tent.

It comes back to bite you

Twee weken daarvoor had Maerle al vlekjes. Door middel van deductie kwamen de leidster, mijn vriend en ik uit op “de zesde ziekte”. De vlekjes verdwenen, het meisje had nergens last van. Gelukkig geen waterpokken zeiden we nog tegen elkaar. Inmiddels zouden we toch moeten weten dat als je iets uitspreekt, it comes back to bite you. “Ze slaapt al de hele week door, zo fijn!”, “Nee, ze eet vrijwel alles.”

Waterpokken

Op vrijdag het bericht in de inbox, op dinsdag de eerste blaasjes. Vriendlief werd geïnformeerd, de overbezorgde moeder (that would be me) ging in draf richting apotheek voor een wondermiddel en de dochter a.k.a. krentenbolletje werd nauwlettend in de gaten gehouden. De waterpokken kwamen, werden gezien en vervolgens door ons overwonnen. Maar niet zonder slag of stoot. Ons vrolijke meisje veranderde in een huilend, koortsig, ziek kind. Onrustige nachten, rommelige dagen. De lotion van de apotheek was een succes, het havermoutbadje ook. Mijn hart brak, toen ik zag hoe ze zichzelf heel lief sopte met de zemelen-in-een-washandje.

Op zaterdag was de strijd gestreden. De waterpokkenstrijd, welteverstaan. Nu begon het heropvoeden… “Maerle, de speen is voor slapen”, “Nee, je mag niet in het grote bed”, “Kom, gewoon je boterham eten”, “Ik begrijp dat je graag je fiets mee wilt, maar dat is niet handig tijdens het slapen”. Het dramatisch op de grond laten vallen bleek ze uitstekend te beheersen. Ik het uit mijn slof schieten soms ook.

Zo ziek en verdrietig hadden we haar nog nooit gezien

Een week verder: rode konen. Heel rode konen. En op zondagochtend een zacht kreunend dochtertje met een warm lijfje. De nacht van zondag op maandag was afschuwelijk. Voor haar, want torenhoge koorts. Voor ons, want zo ziek en verdrietig hadden we haar nog nooit gezien. IJlend vroeg ze om haar “peen” en ik huilde warme tranen op haar hete lijfje.

Een ziek kind en een moederhart

Oorontsteking, bleek een dag later bij de dokter. Met antibiotica en een babypuffer voor haar benauwdheid in de fietsmand weer naar huis. De hoesttoeter noemden we het apparaat. Pas nadat papa, mama en Dikkie Dik de toeter hadden gebruikt, wilde Maerle een poging wagen. Om ‘m vervolgens niet meer terug te willen geven.

Net als bij de waterpokken was het oorontstekingsleed na een kleine week voorbij. Mijn moederhart heeft nog iets langer nodig om te helen.

In dit artikel kunnen affiliate linkjes voorkomen. Wij ontvangen een kleine commissie wanneer je doorklikt via zo'n linkje en een aankoop doet. Dit kost jou niets extra, de verkopende partij neemt deze commissie voor zijn rekening. Blij met de informatie die je op onze website gevonden hebt? Dan zijn we dankbaar wanneer je je aankoop doet via een van deze linkjes. Veel leesplezier!
Back to top button