Het krijgen van een (in mijn geval eerste) kindje is een heel bijzondere ervaring. Het liefst deel je deze ervaring met de allerliefste mensen om je heen, waaronder je moeder. Want je moeder heeft het allemaal al een keer meegemaakt; ze heeft tenslotte jou ook gekregen. Voor al je vragen kun je dan ook terecht bij je moeder, zonder gêne. Ze is je moeder en niets is voor haar te gek. Maar hoe ga je er mee om als je je bijzondere ervaring niet kunt delen met je moeder of dat je niet met al je vragen terecht kunt bij je moeder?
Mijn moeder kreeg op jonge leeftijd ziekte van Alzheimer
Mijn moeder heb ik nog. Maar eigenlijk ook weer niet want ze kreeg op jonge leeftijd de ziekte van Alzheimer. Ze was nog maar 47 lentes jong toen we dit verschrikkelijke nieuws kregen. Al die jaren hoopte ik dat mijn moeder het nog bewust zou mee maken wanneer ik zwanger zou zijn maar nu 10 jaar later is dit helaas niet het geval.
De blijheid was er op het moment dat ik zag dat ik zwanger was maar tegelijkertijd was ik heel verdrietig
Mijn moeder is bedlegerig, geestelijk niet bij ons en ze kan niet meer praten. We weten niet wat ze wel en niet mee krijgt. Ik probeerde me voor te bereiden op de dag dat ik haar zou gaan vertellen dat ze oma wordt maar eigenlijk kun je je daar helemaal niet op voorbereiden. De blijheid was er op het moment dat ik zag dat ik zwanger was maar tegelijkertijd was ik heel verdrietig. Ik wist dat mijn grootste voorbeeld, mijn moeder, haar kleinkind niet bewust zou kunnen meemaken. Wie leert mij nou de kneepjes van het vak?
Gelukkig heb ik een fijne opvoeding gehad en heb ik goede normen en waarden meegekregen. Ik wist bij mijn moeder precies wat wel en wat niet kon; haar ogen en lippen spraken boekdelen. Elke vrouw herkent dat denk ik wel, dat je meer op je moeder lijkt dan je denkt en/of hoopt. Er zal ook wel een dag komen dat ik zeg: “Jeetje, nu klink ik echt als mijn moeder!” Sterker nog: ik betrap mezelf er nu al wel eens op dat ik soms reageer zoals mijn moeder vroeger deed. Als ik met mijn kind omga zoals mijn moeder met mij omging komt het zeker goed met de kleine.
Door de Alzheimer zal ze nooit haar “echte” oma kennen
Wel ben ik nog steeds verdrietig dat mijn kind nooit echt haar oma zal kennen. Haar oma zal haar nooit verwennen, wat een oma altijd zo graag doet. Zal nooit op haar passen als ik aan het werk ben. En mijn moeder zal mij nooit corrigeren als ik iets niet goed doe wat betreft de opvoeding. Ik zal zeker alle mooie verhalen vertellen over mijn moeder aan mijn kindje, wie ze eigenlijk echt is en hoe ze vroeger was. En ik ga haar vertellen dat wanneer ze gezond zou zijn, ze ontzettend belangrijk zou zijn voor haar. En dan stiekem hoop ik op een reactie van mijn moeder wanneer ik haar op zoek met mijn dochter… Wat zou dat mooi zijn!
Ik ga het goed doen, ik ben immers ’n dochter van mijn moeder
Nee, de kneepjes van het vak zal ik niet leren van mijn moeder. Maar is dat het belangrijkste? Ik denk het niet. Mijn moeder zal altijd bij mij zijn en ik weet zeker dat ik het goed ga doen, want ik ben een dochter van mijn moeder. Zij heeft mij zo goed als het maar kan grootgebracht. En daardoor ben ik de vrouw geworden die ik nu ben en zal ik ook de moeder worden zoals zij voor mij is geweest; een geweldige moeder.
