We lopen in New York en ik weet net twee dagen dat ik zwanger ben. Een lang gekoesterde wens en mede daardoor voelt het onwerkelijk. De test liet een duidelijk plusje zien, maar op geen enkele manier kan ik merken dat het zo is. ‘Was ik maar misselijk, dan wist ik het tenminste zeker’, roep ik. Een uitspraak die ik de volgende 8 maanden zal bezuren…. Be careful what you wish for. Drie dagen later hang ik midden in de nacht met mijn hoofd boven de wc. We zijn inmiddels in Costa Rica, waar we de komende drie weken vakantie zullen houden. De rest van de nacht en ochtend zit ik in de badkamer. Ik probeer wat toast en water, maar alles komt er onmiddellijk weer uit. De volgende ochtend zal er een busje komen om ons in 6 uur naar de volgende bestemming te brengen. Iets wat ik totaal niet zie zitten, maar omdat alle hotels en transfers voor de komende twee weken al zijn gepland vind ik het het geen optie om niet te gaan. Gelukkig herinner ik me dat een zwangere vriendin medicijnen kreeg tegen de misselijkheid.
Ik besluit dat ik naar een dokter wil. Met een plastic tasje paraat stappen we in de taxi. Hoewel elk bobbeltje er één te veel is lukt het om zonder overgeven bij de kliniek te komen. De dokter wil voor de zekerheid weten of ik geen ‘birus’ heb en dus moet er bloed geprikt worden. Geen pretje als je je hondsberoerd voelt én een naaldenfobie hebt, maar het is voor een goed doel. De uitslag laat een normaal ‘zwanger’ bloedbeeld zien en ik krijg de o zo gewenste pillen. Voor de zekerheid checken we het nog even op internet, maar het blijken veilige pillen die veelvuldig worden gebruikt bij zwangere vrouwen. Enkele uren na het slikken van de eerste pil voel ik verbetering. Lekker voel ik me nog niet, maar het overgeven stopt en ik kan een klein beetje eten. De zes uur durende reis kom ik redelijk door. De rest van de vakantie blijf ik een misselijk gevoel houden en ik kan niet meer dan twee happen per keer door mijn keel krijgen, maar het lukt om de geplande reis af te maken.
Een paar kilo lichter kom ik drie weken later thuis. De pillen zijn op en het overgeven begint van voor-af-aan. Nog niemand weet dat ik zwanger ben dus veins ik een forse buikgriep. Het stopt echter niet, dus wend ik me tot mijn huisarts. Die kent mijn Costa Ricaanse pillen niet, maar heeft gelukkig wel iets anders dat ook helpt. Ook nu lukt het niet om me helemaal beter te voelen, maar er komt wat in en er gaat in ieder geval niets meer uit. Inmiddels zijn familie en vrienden ingelicht over de ware aard van mijn wel erg lang durende ‘ziekte’. Mensen proberen me op te beuren met het vooruitzicht dat het na twaalf weken over zal zijn. Maar na twaalf weken is het niet over. De verloskundige geeft aan dat het bij ernstige misselijkheid 16-20 weken kan duren, dus daar stel ik me op in. Maar ook als ik ruim over de helft ben is er nog steeds dat weeïge gevoel en kom ik niet verder dan een half broodje. Gek is dat ik wel trek kan hebben in kroketten, frikandellen en mayonaise. Blijkbaar heeft mijn lichaam dat nodig, dus sta ik het mezelf toe, al kom ik niet verder dan een kwart-kroket. En dat is dan al veel.
Inmiddels ben ik gestopt met werken, omdat ik niet genoeg energie heb en me onvoldoende kan concentreren. Opgelucht voel ik me niet. Eerder schuldig en ik vraag me soms af of ik me niet aanstel. Autorijden gaat niet meer en het enige uitje dat ik heb is een wandelingetje naar de winkelstraat, 500 meter verderop. Ik ben blij met het douchekrukje dat ik via de kraamzorg heb gekregen, want staand douchen wordt steeds vermoeiender.
In plaats van aankomen val ik alleen maar af. Ik maak me zorgen om mijn kind. In diverse folders en tijdschriften lees ik dat je niet moet afvallen, omdat dat schadelijk kan zijn voor de baby. De huisarts en verloskundige stellen me gerust; het kind neemt wat hij (we weten immers dat het een jongetje wordt) nodig heeft en ontwikkelt en groeit goed. Toch voel ik me weinig gehoord. Ik heb elke keer een andere verloskundige en iedere keer reageren ze verbaasd als ik vertel dat ik zoveel ben afgevallen en niet meer werk. Een oplossing hebben ze echter niet. Ik probeer acupunctuur, maar helaas zonder resultaat. Ook de anti-misselijkheidsbandjes en de gemberthee (bah!) brengen geen verbetering.
Na dertig weken blijkt mijn kind wel erg groot en moet er onderzocht worden of ik zwangerschapsdiabetes heb. Helaas gaat dit door het drinken van een bekertje suikeroplossing. Ik krijg het nauwelijks weg. De diabetes blijkt inderdaad aanwezig en ik word doorverwezen naar een diëtiste. Ze geeft me een lijst met wat ik op een dag mag eten. Ik leg uit dat wat op de lijst staat ongeveer 5x meer is als dan wat ik op een dag op kan. Ook zij kan me geen tips geven over hoe daar mee om te gaan.
9 maanden misselijk
Aan het einde van mijn zwangerschap komt het overgeven weer terug en kan ik steeds minder eten. Ik kan niet meer en wil een verwijzing naar een gynaecoloog om de mogelijkheid van eerder bevallen te bespreken. Helaas werkt de verloskundige niet mee. Pas na lang aandringen mag ik de volgende dag naar het ziekenhuis. Er blijkt geen medische noodzaak, maar ik mag aangeven als ik echt niet meer kan. Gelukkig is dat niet nodig. Vier dagen later breken spontaan mijn vliezen, beginnen de weeën en binnen zes uur is Tijn geboren. 3180 gram, 2x een tien en helemaal gezond! Al snel na de bevalling merk ik dat ik weer alles kan eten. Eerst nog wat voorzichtig, maar al snel eet ik mijn eerste, hele, kroket. Het smaakt weer! En ik kan het hebben, want ik ben 25 kilo lichter dan 9 maanden geleden.
