We hadden gisteren een klein drama. Tijn houdt er niet zo van als je aan zijn hoofd zit. Zo wordt een muts gelijk afgetrokken, hebben we met z’n mond schoonmaken meteen een klein gevecht en duwt hij je hand weg wanneer je hem een aai over zijn bol wil geven. Het aller-, aller-, allerergste blijft toch echt zijn neus afvegen.
Elke keer weer die neus afvegen
Tijn is vaak verkouden, maar nog nooit met zo veel snottebellen als nu. Iedere keer als je met een zakdoekje aankomt draait hij zijn hoofd weg en gaan de handen voor z’n gezicht. Vol in de verdediging. En zelfs als papa zijn eigen neus snuit begint Tijn te huilen en roept ‘nee, nee’.
Opgedroogd snot
Gisterochtend zaten de neus en bovenlip van Tijn vol opgedroogd snot. Sorry, maar dit moest mama echt weghalen. Zodra ik met het doekje aankom, went hij zijn hoofd af en duwt mijn handen weg. In de houdgreep dan maar. Wild draait hij zijn hoofd heen en weer maar het lukt om het -gedeeltelijk- schoon te vegen. Net als ik opgelucht ademhaal, zie ik dat het bloedt. En niet zo’n beetje ook. Tijn huilt hard. Ik mag nu helemaal niet meer bij zijn neus in de buurt komen. Maar hier moet ik wat aan doen. Opnieuw in de houdgreep dan maar.
Met wat kunst- en vliegwerk lukt het om het ergste weg te halen. Gelukkig stopt het snel met bloeden. Maar Tijn stopt niet: hij blijft huilen en is niet stil te krijgen. Troosten helpt niet, grapjes maken helpt niet, speelgoed gooit hij boos weg en zelfs zijn beer wil hij niet. Ik kleed hem aan en neem hem huilend mee naar beneden. Gelukkig is daar de oplossing; eten. Dat werkt bij Tijn altijd. Met een lach zit hij even later in de auto op weg naar de crèche. Wel met een neus vol korsten, want ik durf er niet meer aan te komen.
Met snotkorst naar de crèche
Bij de crèche kijkt een peuter Tijn vol medelijden aan: ‘Is ‘íe gevallen?’ vraagt ze, terwijl ze nauwkeurig z’n neus bekijkt. “Nee hoor, ik heb alleen maar z’n neus schoongemaakt’. Ze lacht en huppelt weg. Ik leg de leidster uit wat er aan de hand is en geef aan dat ze er beter niet aan kan komen. En anders is het op eigen risico. Als ik Tijn ’s middags ophaal blijkt dat ze zich keurig aan mijn voorschrift hebben gehouden. De dan aanwezige leidster vertelt dat ze er maar afgebleven is. Gisteren had ze het geprobeerd, maar werd bijna bont en blauw geslagen.
Met moeite laat ik het opgedroogde snot zitten
Ik neem Tijn mee naar huis. Hij heeft een goede dag gehad en is vrolijk. M’n handen jeuken om de korsten weg te halen. Ik kan slecht tegen puistjes, korstjes, haartjes en andere oneffenheden. Deze móet ik onmiddellijk verwijderen. Maakt niet uit of het bij mezelf is of bij een ander. Ik hou me nu maar in. Eén drama per dag is genoeg. En een blij kind om 19.00 uur is wel zo fijn. Het valt er vast vanzelf wel af. Hoop ik. Voor Tijn.
*Uitgelichte foto via Shutterstock
