Tien dagen geleden krijgen Madee en Ole tegelijkertijd waterpokken. De eerste “pok” bij Madee verschijnt midden op haar borstbeen, meteen een blaasje. En wat is hij groot. Hij gaat al snel “kapot” en een dag later is het wéér een blaasje. Er omheen wordt het wat rood en er lijkt zich onder de pok een bult te vormen. Het lijkt wel een ontstoken waterpok? Ik bel al snel naar de huisarts en leg het voor. Hij geeft een bacterie-werende zalf en daarmee moet het snel weg trekken.
Waterpokken én keel- en oorontsteking
Een dag later heeft Madee voor de 3e dag op rij 40,5 koorts, is suf, eet en drinkt slecht en wordt ’s nachts heel hard gillend wakker. Paracetamol lijkt niet echt te werken. Ook de ontstoken pok ziet er raar uit. Bovendien zit haar oog dicht zit en is dik en rood. Komt waarschijnlijk door een pok boven haar wenkbrauw die er ook ontstoken uit ziet. De huisarts wil haar even zien.
Ze blijkt keel- en oorontsteking te hebben en krijgt een antibiotica-kuur. De pok op haar borst ziet er vreemd uit maar is niet zorgelijk. Hij belt de volgende dag om te bespreken of ze al beter drinkt; anders is er maar 1 alternatief en dat is aan de sonde in het ziekenhuis.
Lees ook: Over waterpokken, onstoken waterpokken en abcessen
Dik oog en groeiende ontstoken waterpokken
Een dag later is haar oog nog dikker en roder. Nog steeds is ze erg suf en de koorts is er ook nog, alsook de ontstoken pok op haar borst. Daar komt steeds vocht uit, is nog rood en de bult lijkt dikker. Na ons telefoongesprek wil de huisarts ons weer zien. ’s Middags na haar slaapje (van 4 uur!) gaat het echter ineens een stuk beter; haar oog is minder dik en ze kijkt helderder uit haar ogen. Ik blij, huisarts blij, kind blij. Allemaal blij. Pok op borst wel in de gaten houden en goed blijven smeren.
’s Nachts komt de koorts weer terug. Overdag is ze weer vreselijk suf, óf ze ligt in haar bedje, of ze hangt als een aapje aan mij. Slapend. Zelfs op het aankleedkussen ligt ze met haar ogen dicht. Ik bel ’s middags weer met de huisarts. Hij is er niet en een vervanger belt me terug. Ze raadt ons aan het met ORS te proberen en als het niet gaat, ’s avonds naar de spoedpost te gaan. Voor de zekerheid meldt ze ons alvast aan. Blij zijn ze er niet mee op de spoedpost, een kind met waterpokken. Heel begrijpelijk.
Toch maar naar het ziekenhuis…
Ik voel me schuldig om met een kind met waterpokken naar de spoedpost te gaan en gok dat we de nacht ook nog wel doorkomen. Volgende dag misschien weer naar de huisarts. Als ik telefonisch afmeld vind de mevrouw aan de telefoon dat ik toch maar beter langs kan komen, waterpokken of niet.
Dus zit ik om 21.00u ’s avonds in het ziekenhuis. Na onderzoek van kinderarts stelt ze toch een 24-uurs opname voor. Zo gezegd zo gedaan. Er wordt voorgesteld meteen een sonde in te brengen aangezien het al te laat is om eerst nog te gaan proberen met flesjes en bekertjes om haar te laten drinken. Ik voel me enorm schuldig; had ik niet nog beter moeten proberen thuis om haar aan het drinken te krijgen? Dan had die sonde haar misschien bespaard gebleven. Ze valt gelukkig snel in slaap, met sonde en dus toegediend vocht. Ik leg me erbij neer en ben blij met de “boost” die ze nu krijgt.
Lees ook: Waterpokken, ze houden je lekker bezig
De volgende dag komt de arts langs. We moeten er toch wel rekening mee houden dat Madee vandaag nog niet naar huis gaat. Morgen maar misschien zelfs pas overmorgen. Ik vraag de arts weer naar de ontstoken pok te kijken. Ziet er wel raar uit ja. Maar niet verontrustend. Zeker weten? Ja, zeker weten.
Een tweede nacht in het ziekenhuis volgt, zonder sonde want die heeft ze er inmiddels uitgetrokken. Niet erg want ze heeft weer meer energie en eet goed haar yoghurt en heeft ook een potje met groenten op. Bovendien drinkt ze ook weer geregeld bij mij.
Ontstoken waterpokken worden abces!
Vanmorgen komt er een andere arts langs. We zijn net klaar met Madee in bad doen. De ontstoken pok ziet er uit als een kleine abces en ik laat dat vallen bij de arts. “Dat is het inmiddels ook” zegt hij. Pardon? Een abces? Ik ben verbijsterd. Waarom is dat niet eerder gezien? De arts richt zich meteen tot de verpleegkundige. “Stoppen met de antibiotica die ze nu krijgt, ze krijgt een zwaardere kuur en moet er langer mee door.”
Lekker dan. Nog meer rotzooi in dat kleine lijfje! “3x per dag insmeren met jodium. Het kan vriezen of dooien; maandag of dinsdag zien jullie zelf of het beter of erger is geworden. In het laatste geval moet de chirurg het abces verwijderen.” Ik sta perplex. Deze actie had een paar dagen eerder dus ook al genomen kunnen worden? Chirurg? Abces verwijderen? Dat wordt een litteken en dus een “beschadigd” decolleté voor onze dochter!
Ik weet het, er zijn ergere dingen, veel ergere dingen, maar ik baal er gewoon van dat we het elke dag hebben aangegeven en dat het dan toch zo lang duurt voordat er echt actie wordt ondernomen. Die antibiotica had al veel eerder vervangen kunnen worden toch? Nou goed, maandag afwachten dus. Kijken of deze antibiotica wat doet. Wat die in ieder geval al wel doet is zorgen voor misselijkheid. Ze heeft vanmiddag, na inname, de bank ondergekotst.
