Ik krijg een appje van een goede kennis. Of we volgende week zaterdag zijn verjaardag komen vieren. Leuk zou je misschien denken, maar ik zucht en denk terug aan het feestje van vorig jaar en aan die van de jaren daarvoor. Ik zie het zaterdagavond tafereel zo weer voor me: 2 forse statafels met aan de ene tafel alle heren die onophoudelijk zeveren over alleen maar werk gerelateerde zaken en de WOZ-waarde. Échte mannenpraat dus. Aan de andere tafel, die van de dames, gaan de gesprekken de hele avond over moedermelk, kolven en de apparaten die daarvoor allemaal te koop zijn. Het hoogtepunt van zulke avonden wordt voor mij gevormd door het bakje nootjes en mijn 2 flesjes Amstel Malt.
Die week hik ik er flink tegenaan. Zal ik hem bellen en mijn verhaal doen. Zeggen dat ik graag een keer een biertje met hem ga drinken maar dat “your party sucks”. Dat ik de hele week al met serieuze zaken bezig ben en meer zin heb om me in het weekend net als een klein kind gewoon even volledig te kunnen laten gaan. Maar van mijn vrouw mag ik niet afbellen. We hebben ook leuke momenten met hen en dan moet je op zo’n feestje maar even op je tanden bijten en je ‘big smile’ opzetten. Toch neigt mijn hand voortdurend naar mijn telefoon om de boel af te zeggen. Met het toestel in mijn hand weet ik me daar drie dagen voor het grote feest toch weer toe te bedwingen. Dan ineens krijg ik een bericht van hem binnen. “We beginnen dit jaar wat eerder, om 16:00 al en neem de kids maar mee!”. Lieve help, wil hij mijn kinderen nu ook al bederven met die boekhouders sfeer?
Wanneer we die zaterdagmiddag aankomen blijkt het feestje, in plaats van binnen, in de tuin plaats te vinden. Ik herken direct de nodige starre, niet zo ontspannen gezichten van de aanwezigen van eerdere jaren. Maar iets is er anders vandaag. Want daar tussendoor lopen en kruipen allemaal kleine koters. Boeven in de leeftijd van 6 maanden tot 10 jaar die het reuze naar hun zin lijken te hebben. De zon schijnt lekker die middag. Er is een klein springkussen gehuurd dat ik zelf ook even test. De trampoline is, afgezien van het moment waarop ik een salto laat zien, voortdurend door 15 kids bezet. Het gazon ligt vol met spelletjes als jeu des boules, boemerangs, frisbees en schuimvoetballen. Je kunt ook reuzen bellen blazen. En later op de middag staat er ineens een kleine ijscokraam in de tuin en dus sluit ik op mijn knieën in de rij aan tussen de verbaasd kijkende kids. Dat er voornamelijk ‘kinderen voor kinderen’ wordt gedraaid qua muziek vind ik niet erg.
Binnen 5 minuten heeft mijn dochter een dansgroepje van voor haar volstrekt onbekende kinderen georganiseerd. Een kwartier later zijn de repetities al voorbij en wordt er een Pasapas-optreden gegeven. Omdat ik kinderen graag laat kennismaken met verschillende culturele elementen, zoek ik wel even “Whole Lotta Rosie” van AC/DC op. Het is even schrikken voor ze wanneer ik de volumeknop opendraai maar dan blijkt vervolgens dat ze alle 35 geweldig talent hebben voor pogoën. Vooral die schattige meisjes met lange haren.
Dan doet een van de volwassen bezoekers die ik herken van eerdere feesten alsnog een poging om de lol de bederven. Dat doet hij door de aandacht, wanneer ik een moment uit sta te rusten, toch maar weer richting een van die standaard onderwerpen te verplaatsen: “En wat doe jij nu op dit moment eigenlijk?”. Een ogenblik ben ik een beetje van mijn stuk. Deze kant wil ik niet op. Maar dan hervind ik mijn goede zin en pareer ik de vraag handig: “Ik speel op dit moment badminton, en jij ook trouwens” terwijl ik hem een racket in zijn handen duw en de shuttle al hard zijn kant op mep. En zo heb ik dat saaie gesprek mooi vermeden en staan we zowaar een halve middag over en weer te rammen. Veel te lang niet gedaan!
Of iedereen het leuk vond die middag weet ik niet, maar het leek er toch op dat er veel meer lachende gezichten waren dan eerdere jaren. Ik heb me in elk geval kostelijk vermaakt en wordt rond half 9 door mijn kinderen zelf aan mijn trui mee getrokken. Ze zijn moe en willen naar huis. Ik nog niet per se.
