Mijn dochter had deze week haar eerste disco. Ze is gek op dansen en staat uren te oefenen in de woonkamer. Ze swingt met zelfverzekerde pasjes – haar danskunsten heeft ze afgekeken bij kinderen voor kinderen – op het ritme van de muziek in de richting van haar weerspiegeling in het raam. Met soepele bewegingen draait ze rondjes op de punten van haar tenen en om wat diversiteit aan het geheel toe te voegen, maakt ze er af en toe ook nog een vechtsport move bij. Een gebrek aan danslust heeft ze niet!
Ze heeft alleen één probleem: ze is nogal verlegen en bewaart dit soort optredens alleen voor in de huiselijke kring. En dan bedoel ik ook de allerkleinste huiselijke kring: mijn vriend, mijn zoon, ik en de kat. Een voorstelling voor oma’s, ooms en tantes gaat zelfs al te ver. Maar goed, ze had zin in de disco, houdt van dansen en keek uit naar het feestje.
Gelukkig heeft de school ervaring met dit soort kinderen, want groep drie had de dag voor de échte disco een oefendisco. Toen ik bij het eten vroeg hoe de oefendisco was geweest, antwoordde ze: ‘we kregen popcorn en limonade.’ Op de vaag of het leuk was zei ze ‘ja.’ Bij het naar bed gaan vertrouwde ze me echter toe dat ze helemaal niet gedanst had met de oefendisco.
Het is een beetje verdrietig om te zien dat ze zichzelf zo met haar verlegenheid in de weg staat, terwijl ze dansen zo leuk vindt. Ook zag ik mezelf weer staan op mijn eerste disco (alleen had ik die pas toen ik op de middelbare school zat). Als muurbloempje zat ik te kijken naar alle andere kinderen die vrolijk dansend door de zaal gingen en zich nergens druk om leken te maken. Ik heb wel een minder grote passie voor dansen, maar muurbloempje zijn is nooit leuk. Natuurlijk zou het fijn zijn als je dansgrage kind geen muurbloempje is op haar eerste disco.
Op mijn vraag waarom ze niet gedanst had, antwoordde ze dat ze het spannend vond en bang was dat iedereen naar haar keek. Ik vroeg of ze ook naar anderen keek en dat was niet het geval. ‘Zie,’ zei ik, ‘als jij niet naar anderen kijkt, dan kijkt er toch ook niemand naar jou?’ ‘Dat doen alleen de muurbloempjes,’ dacht ik er nog bij, maar dat zei ik natuurlijk niet. Ik probeerde dit dilemma op pedagogisch verantwoorde wijze aan te pakken en raadde haar aan in ieder geval een paar pasjes te zetten, de rest zou vanzelf wel komen.
Het thema van de disco was witte kleding, met glow-in-the-dark accessoires. Ik houd er niet van om dit soort wegwerpartikelen te kopen, die na een uurtje gebruikt te zijn, weer de prullenbak in kunnen, maar vond dat de randvoorwaarden goed moesten zijn, zodat ze zich daar in ieder geval niet druk om hoefde te maken. Ik had een tip gekregen waar ik de glow-in-the-dark spullen kon kopen en daar hadden ze een setje met alles erop en eraan: armbandjes, kettingen, hangers en ringen. Daar gingen we voor! Ze had zelf het witte jurkje uitgezocht en zich mooi aangekleed met de haartjes in een staart en verder was ze van top tot teen bekleed met lichtgevende prullaria. Ze zag er prachtig uit!
Op school slaat de verlegenheid toe. Haar beste vriendinnetje is er niet, dus heeft ze niemand om mee naar binnen te gaan en blijft ze krampachtig mijn been omhelzen. Gelukkig heeft de juf het in de gaten en loodst haar mee de naar disco omgebouwde gymzaal in. De ouders mogen niet verder. Met een brok in de keel zie ik haar aan de hand van de juf de discozaal ingaan.
Tien minuten voordat de disco is afgelopen mogen de ouders komen gluren. Zo zie ik het althans: de kinderen staan lekker te dansen en de ouders staan er in een kringetje omheen foto’s en filmpjes te maken. Ik probeer me verdekt op te stellen, want ben bang dat als mijn dochter me ziet, dat ze direct op me afgerend komt. Daar staat ze: midden in de zaal, met drie vriendinnetjes om zich heen. Armen op het ritme van de muziek, gestrekt naar voren, handen in de zij, sprongetje omhoog, kwartslag draaien en vooral heel hard zingen. Ze ziet me staan, maar doet alsof ze me niet ziet. Vol trots kijk ik naar dit tafereeltje. Trots omdat dit de eerste overwinning op haar verlegenheid is. Als de muziek is afgelopen en de kinderen de ouders opzoeken, komt ze naar me toegerend en zegt: ‘Mama, het was super leuk!’
*Uitgelichte foto disco door Daria Ahafonova | Shutterstock
