Soms heb je zo’n ochtend, dan lijkt het allemaal lekker te gaan. Geen vuiltje aan de lucht. We hebben deze dag zowaar “uitgeslapen”, tot 7.00 uur. Ik heb de kleine meid vannacht weer niet gehoord en het lijkt erop dat ze het concept doorslapen door gaat krijgen. Zij wordt vrolijk wakker en mijn eigen standaard ochtendhumeur lijkt ook mee te vallen. Dat kan ook haast niet anders, als dat lieve snoetje je vanuit haar bedje ligt toe te lachen. Goed gemutst gaan we zingend de trap af naar beneden. We lijken rechtstreeks uit de tekenfilm Sneeuwwitje en de zeven dwergen te komen.
Mijn ritueel met Indy is normaal gesproken verschonen, voeden, spelen, slapen. Aan het begin van de dag gooi ik dat ritueel de laatste tijd een klein beetje om, want ik kan me zo voorstellen dat Indy erg dorst heeft na een hele nacht te hebben geslapen. Als ik dan eerst nog haar pamper ga verschonen, loop ik het risico dat het luchtalarm afgaat. En zoals ik net zei, ik ben niet zo’n ochtendmens, dus dat vermijd ik liever. Nu Indy 3 maanden oud is, krijgt zij om de dag mee te beginnen een flesje van 180cc + 6 schepjes voeding. De laatste tijd ging het drinken wat mwoah, maar sinds een paar dagen gaat de ochtendfles rustig en gestaag leeg. Omdat ze nu een grotere speen heeft, neem ik wat meer pauzes en laat ik af en toe een boertje tussendoor en dan nog is de fles netjes in zo’n 20 minuten leeg. Zo ook vanochtend. Weinig geknoei, minimale boertjes. So far so good.
Wederom vrolijk tuttend vertrekken we richting de badkamer: wassen, verschonen en aankleden. Inmiddels zijn we qua kleertjes aanbeland bij maatje 62 en ik vind dat toch net iets meer echte kleertjes. En daarmee bedoel ik dat de kleinere maatjes natuurlijk ook echte kleertjes zijn, maar dat zijn over het algemeen meer pyjama-achtige pakjes, terwijl het vanaf 62 wat meer grote-mensen-kleertjes worden. Een spijkerbroekje, een leuke trui, een stoer shirt en ga zo maar door. Voor vandaag heb ik een stoere baggyjeans uitgezocht met roze bies en een roze panterprinttrui met rouches. Overigens een grappig detail, ik ben zelf helemaal niet van het roze en heb altijd gezegd dat ik niet zo’n meisjesmoeder zou zijn. Maar toen ik tijdens de zwangerschap een geslachtsbepalende echo liet maken en wij te horen kregen dat onze baby een meisje was, ben ik soort van automatisch in de roze-modus gegaan. Ik moet nu juist af en toe tegen mezelf zeggen dat ik écht even een ander kleurtje moet kiezen.
Indy vindt het op het aankleedkussen altijd een feestje en zo ook nu. Geen poepluier, wassen vindt ze bijzonder interessant en aankleden gaat zonder morren. Terug in de woonkamer leg ik Indy op haar speelkleed en dan begint het.
Ik zit net op de bank als ik in de gaten krijg dat mevrouw, uiteraard nét nadat ze een schone pamper heeft, een grote boodschap moet doen. Welja, we verschonen de boel wel weer, kost niks joh, die luiers. Zo gezegd, zo gedaan. Ik vind het altijd weer een verrassing welke kleur er tevoorschijn komt als je de luier open doet, vandaag is het mosgroen. Ik vouw de vieze troep in elkaar en schuif het iets aan de kant. Had ik toch even niet gezien dat er aan de buitenkant van de luier (hoe dan?) ook wat van die groene derrie zit en ik trek op mijn mooie roze aankleedkussenhoes een heel groen poepspoor. Potverdrie, lekker handig! Ik neem de pamper voorzichtig aan twee randjes tussen duim en wijsvinger en gooi deze in de luieremmer.
Als ik me weer terugdraai naar Indy, zie ik dat zij lachend (!) het aankleedkussen onder piest. Wist je dat meisjes ook in een boogje kunnen plassen? Ik nu wel. “Nee!”, roep ik nog. Maar uiteraard is het te laat en het aankleedkussen krijgt de volle laag. Waarschijnlijk had zij ook in de gaten dat de hoes toch al vies was van die poepluier en het nu toch niet meer uitmaakte. Dat denken ze echt, ik zweer het. Ze doen het erom. Ik probeer alles een beetje droog te deppen met een hydrofiele luier, pak Indy op, houd haar rechtop tegen mijn schouder, terwijl ik met mijn andere hand de hoes van het aankleedkussen afhaal. Precies als ik haar weer terug op het kussen wil leggen, voel ik iets warms langs mijn nek lopen, zo mijn pyamatop in. Ja inderdaad, Indy gaf een mondje voeding terug. Op mij.
Ik draai me richting de badkamerspiegel en zie hoe fraai ik er bij sta. Inmiddels met een rood aangelopen hoofd, mijn haren in de war, een straaltje wit wat mijn shirt in loopt en ook mijn shirt zelf is niet bespaard gebleven. Indy hangt nog steeds over mijn schouder en terwijl ik omdraai vang ik nog nog net een glimp op van een schuin lachje van haar richting dezelfde spiegel. Kleine draak…
*Uitgelichte foto door Andriy Maygutyak | Shutterstock
