Daar zit ik dan, in een hokje. Een luxe hokje, dat moet ik er wel bij vermelden. Met een heerlijk zacht matrasje, schoon hoeslakentje en een fris windje van zee wat naar binnen komt waaien. Het mooiste uitzicht wat ik me kan wensen; hoe ver ik kan kijken zie ik alleen maar zee en wie weet word ik vanavond nog getrakteerd op een kleurrijke zonsondergang.
Ik voel me verbonden met de meisjes in India voor wie ik dit doe, maar toch is er geen groter contrast. Het enige wat ik op dit moment werkelijk gemeen met hen heb is het formaat van het hokje waarin ik zit. Oja, er lopen hier ook mannen langs; vriendelijke mannen die verlegen naar me lachen. Ik wil niet bedenken wat de mannen doen die bij de meisjes in India langs komen. Ik.Wil.Er.Gewoon.Niet.Aan.Denken.
Ik wil maar 1 ding…
En dat is dat die meisjes uit die vieze hokken gehaald worden, zo snel mogelijk. Dat zij ook weer van mooie uitzichten mogen genieten. Dat ze meer te eten krijgen dan alleen maar een bakje witte rijst. Dat ze weer hoop hebben en de toekomst er voor hen rooskleuriger uitziet.
Wil je doneren? Wij zijn met elk bedrag blij, hoe laag ook!
