Een paar dagen geleden las ik een artikel met de *ietwat* suggestieve titel “Je kind naar de opvang brengen is hetzelfde als je kind dumpen”. Zodra ik de titel las, pakte ik de symbolische popcorn er al weer bij om er even goed voor te gaan zitten. En ik kreeg gelijk: 115 reacties. De een nog lelijker dan de ander. De schrijfster stond volledig achter haar keuze om haar kind naar de kinderdagopvang te brengen, niet helemaal passend bij de titel dus. Ik vermoed een poging van de desbetreffende Facebook-pagina om zoveel mogelijk reacties te krijgen. Missie geslaagd.
Wel naar de kinderdagopvang of niet?
Wel of niet kinderdagopvang? Minstens zo omstreden in moederland als wel of niet borstvoeding, wel of niet een speen en wel of niet vaccineren. In moederland inderdaad, want er zijn toch beduidend minder internetfora waar vaders elkaar voor slechtste vader ever uitmaken puur en alleen omdat de ene vader een andere keuze heeft gemaakt als de andere vader.
Lees ook: Wat maak jij je kinderen allemaal wijs?
Wie gaat er minder werken?
Na de geboorte van onze dochter ben ik minder gaan werken. Ik heb een eigen bedrijf, ben flexibeler in mijn weekindeling en breng niet iedere maand hetzelfde bedrag binnen. De keuze dat mijn vriend de meeste uren zou gaan werken, was dus snel gemaakt. Hij is om de week een dag thuis, ik iedere week twee dagen. Voor de overige dagen hebben we een plekje op het kinderdagverblijf.
Keuze voor kinderopvang
Voor ons heeft het altijd vastgestaan dat ons kind naar de opvang zou gaan. Ik werk vanuit huis, dus opvang aan huis viel af. Gastouderzorg sprak mij niet aan, ik vond dat iemands persoonlijke stempel te veel op haar opvoeding zou komen te staan. En dit gevoel hadden we ook bij de grootouders als oppas. Even los van het feit of ze het wel of niet wilden, hebben ze daarnaast in onze ogen hun opvoedcarrière afgesloten toen wij zelf ouders werden. Zij mogen nu opa en oma dingen doen, met teveel ijs en cadeautjes die ze niet nodig heeft (maar uiteraard prachtig vindt).
Lees ook: Gezond eten voor kinderen; wat is dat precies?
Dus liever naar wildvreemden dan naar haar eigen oma?
Kreeg ik een tijd geleden te horen. Ja, dat klopt. Hoe lief haar oma’s ook zijn, haar leidsters zijn goed opgeleide, ervaren pedagogische medewerkers. Zij weten hoe kinderen werken, hoe ze het beste met dreumesdrama en peuterpuberij om kunnen gaan en kijken simpelweg op een andere manier naar onze dochter dan haar liefhebbende oma’s doen. De sociale context van de kinderdagopvang doet haar goed en ze beleeft en leert meer dan wanneer ze alle dagen thuis zou zijn geweest. Ze is gek op haar leidsters, praat voluit over ze en begint te stralen als ze haar favoriete leidsters ziet. “Debbie vriend”, zei ze onlangs verliefd – een eretitel die tot nu toe alleen aan haar Dikkie Dik was toebedeeld.
Wildvreemde leidsters op de kinderdagopvang
Wildvreemden zijn haar leidsters allang niet meer. Driemaal per week zorgen zij voor ons grootste bezit. Ze zien haar interactie met andere kinderen en vertellen daar vol enthousiasme over. Ze lachen net zo hard om haar capriolen en genieten van haar steeds harder groeiende woordenschat. Toen Maerle uit elkaar plofte van frustratie omdat ze al zoveel begreep maar het nog niet goed genoeg onder woorden kon brengen, vond ik in haar leidster een luisterend oor. Zij zag ook wat wij zagen en deelde haar kennis en ervaring.
Lees ook: Een baby op komst; wat gaat dat kosten?
It takes a village to raise a child
Kan de kinderdagopvang dezelfde liefdevolle aandacht geven als de ouders? Nee, natuurlijk niet. Is het – voor ons – een waardevolle aanvulling op de opvoeding? Absoluut. “It takes a village to raise a child” luidt een bekend gezegde. In ons geval bestaat het dorp van onze dochter uit haar vader, haar moeder en haar prachtig lieve leidsters op de opvang.
*Uitgelichte foto via Shutterstock
