Tijn loopt los. Ik ben trotser dan trots!
Een kleine voorgeschiedenis:
In mijn vorige blog vertelde ik dat bij Tijn op de leeftijd van 4 maanden een motorische achterstand werd geconstateerd en hoe moeilijk dit was om te horen. Twee maanden later werd hij opnieuw getest. Tijn kon nu veel meer, dus trots kwamen wij bij de fysiotherapeut aan. De teleurstelling was groot toen er opnieuw gesproken werd over een achterstand. Dit hield in dat hij pas bij 20 maanden zou gaan lopen.
Desondanks besloten we te stoppen met de therapie. Tijn was nog geen 6 maanden. Het voelde niet goed dat hij al aan allerlei eisen moest voldoen. Maar ergens bleef het knagen. Ik zag een heel gezond, vrolijk jongetje waar niks mis mee leek. Maar wat als dat wel zo was? Deed ik hem niet tekort door de de therapie te staken? Wat betekende het voor zijn toekomst? Mensen stelden me gerust. Iedereen kende wel een kind dat traag was en waar het helemaal goed mee was gekomen. De crèche vond Tijn echter op meerdere gebieden traag. Het consultatiebureau zag juist weer geen problemen.
Zoveel mensen, zoveel meningen. Wat is waar, wat is goed en wat vind ik zelf? Ik wilde me geen zorgen maken, maar deed dit toch. Het hormoon oxytocine speelt hierbij een rol.
Dick Swaab schrijft in ‘Wij zijn ons brein’: “(…) en moeders klagen dat de zorgen en angsten om hun volwassen kinderen hen nooit loslaten. Dit heeft tot gevolg dat als er wat met hun kind gebeurt, sommigen zeggen dat ze dit de dag tevoren voelden aankomen. Dat klopt, simpelweg omdat ze iedere dag over hun kinderen inzitten.”
Als Tijn 13 maanden is lijkt hij gefrustreerd te raken. Hij wil dingen die hij niet kan. Opnieuw gaan we naar een fysiotherapeut. Vanaf het moment dat ik dit aankondig gaat Tijn zich enorm ontwikkelen. Bij 14 maanden spreekt de fysiotherapeut nog over een ‘ernstige achterstand’. Bij 16 maanden loopt hij los. Vier maanden eerder dan voorspeld! Het voelt als een overwinning en maakt ons supertrots.
Het lijkt of Tijn mij iets wil leren; “Mama, ik kan het hoor, maak je maar geen zorgen”. “Dat zal ik proberen zoon, maar ik kan er niks aan doen. Het zijn de hormonen”…
