Een jaar geleden sprak ik een aanstaande vader. Zeven maanden zwanger was zijn vriendin, een beetje zenuwachtig over wat er zou komen. Of ik nog advies had? Nee, eigenlijk niet. Alle adviezen die je bedoeld en onbedoeld krijgt, moet je heel hard weer naast je neerleggen weet ik inmiddels. Maar ik wilde hem wel een ding meegeven: je zult nooit in je leven zo moe zijn. Hij lachte. ‘Ik heb de marathon gelopen. Ik denk dat ik wel weet wat het is om moe te zijn.’
Ah. Bless him.
Onze dochter is inmiddels twee en we zijn gezegend met een schone slaapster. Soms wat peuteravondpret (lees: om half tien wordt er nog tegen haar partner in crime Dikkie Dik gekletst), maar over het algemeen is het van half acht ’s avonds tot half zeven ’s ochtends stil in haar kamertje. O, en ’s middags van twaalf tot twee: mag ik even een grote hoera voor het middagslaapje?
Vergelijkbaar met een marathon
Tot ze een was sliep ze echter bij ons op de kamer. Klein huis, dan krijg je dat. Heel knus en gezellig hoor, maar in ons geval betekende het wel een jaar lang gebroken nachten. Een. Jaar. Lang. En het begint eigenlijk al tijdens de zwangerschap, die gebroken nachten. Draaien, malen, piekeren, dromen, weer draaien, plassen, slapen, plassen en weer draaien. Ietwat gebroken schuif je dat kraambed in, levert een behoorlijke prestatie (vergelijkbaar met een marathon lopen, ook toevallig) en vervolgens mag je aan de bak met, in mijn geval, borstvoeding. En hoewel dat prima ging, was het toch echt even zoeken met aanleggen, hoelang en wanneer. Of eigenlijk was dat wanneer al vrij snel duidelijk: graag een continue toestroom van melk, mama.
Sleep when the baby sleeps
Ja, dat lees je dan overal. Eh. Juist. Ik weet niet hoe het bij anderen zit, maar door alle gierende adrenaline (want: nieuwbakken moeder) kon ik echt niet zomaar op commando in slaap vallen. En een douche is ook weleens prettig, zo op zijn tijd. Of een ietwat opgeruimd huis, zodat je in al je moeheid niet onnodig veel tijd kwijt bent om iets te vinden. Je geheugen bijvoorbeeld. Of een spuugdoekje.
Tot op het bot vermoeid
Wat ik me van te voren niet realiseerde (en me ook niet kon realiseren) is dat die tot op het bot vermoeid zijn doorwerkt in alles. Te moe om gezond te koken, te moe om op te ruimen, te moe om dingen te ondernemen, te moe om te werken, te moe om na te denken. Amoureus word je er ook niet van. Soort natuurlijke anticonceptie, zullen we maar zeggen.
Net zoals bij alles in een leven met een kind, bleken de gebroken nachten een fase. We verhuisden naar een groter huis, onze dochter kreeg een eigen kamer en werd, heel simpel, ouder. Et voilà: de wallen verdwenen, de energie kwam terug en de mist in mijn hoofd trok weg.
Mijn huidige advies voor aanstaande ouders? Een fauteuil in de babykamer. Mogen ze zelf uitvinden waarom.
