Zondagmiddag 17:45 uur: net thuis van een stampvol weekend vol afspraken en klussen en we zijn wel toe aan ein-de-lijk wat rust in de tent. Het eten staat op tafel en we willen gaan zitten maar er is een zekere peuter in ons huishouden die daar anders over denkt.
Fender staat paars aangelopen in z’n pampertje in de woonkamer te gillen omdat hij naar buiten wil. Dat het etenstijd is zal hem echt aan zijn kleine babybillen roesten. Eigenlijk is ie al de hele dag dwars, jammert non-stop en ik heb het eigenlijk ook wel een beetje gehad. Lichtelijk geïrriteerd [lees: zwaar over de zeik want ik heb hem al tig keer zeer geduldig uitgelegd wat de planning is voor de avond en ik ben óók moe én ik heb honger!] zak ik door mijn knieën om hem te troosten. Nog voor ik mijn arm om hem heen kan slaan krijg ik een knal van zijn peuterhandje voor mijn kiezen. Nog verdwaasd van zijn rechtse kijk ik hem aan en ik zie een bezweet en verdrietig jongetje wat het echt even niet meer weet. Zelfs mijn aanraking is hem te veel. Ik vraag hem of hij wel wil knuffelen met mama en na even nadenken knikt hij snikkend ja en legt zijn hoofdje op mijn schouder.
Overprikkeld kind
Die verdomde prikkels: je kunt niet met én niet zonder. En laat het nou net af en toe knap lastig zijn om de balans te vinden want laten we eerlijk wezen: de wereld is één en al prikkels en we hebben prikkels ook nodig om te functioneren. In het prille begin van Fender zijn babyleven was de prikkelbeperking vooral relevant bij het slapen want ja, zoals alle babybijbels prediken: het is de bedoeling dat een verse baby véél en vooral goed slaapt. Tijdens de kraamweek werd er driftig gestofzuigd terwijl hij in zijn wiegje lag te ronken en ook in de kinderwagen sliep meneer als een pro. Ik vond ook dat dat moest kunnen, een beetje rumoer en lawaai tijdens het slapen.
Wat prikkels doen
Nou vind ik dat bijna twee jaar later nog steeds maar ik ben daar wel iets genuanceerder over gaan denken. Want een baby in slaap leren vallen – en de overwinning: in slaap houden! – met een beetje rumoer of lawaai is daarop terug kijkend toch écht peanuts vergeleken met een peuter door een drukke of “anders dan anders” dag en/of weekendplanning heen slepen. Leuk hoor die laatste dag opvang met daar bovenop zaterdags de hele dag op pad omdat papa en mama persé een keuken willen uitzoeken, tegen vijven nog even snel de supermarkt induiken en vervolgens de zondag bij vrienden of familie spenderen: mijn kiddo trekt die onvoorspelbaarheid in combinatie met veel prikkels – en vooral tegen het einde – niet. En moet het er vervolgens na een drukke dag vol indrukken, lawaai en mensen(massa’s) letterlijk uit huilen. Ook na een dag opvang is ’s avonds bij het eten standaard mis. Hij weet zelf nog niet bewust wat er aan de hand is maar zoals de biologie dat goed voor elkaar heeft hoeft hij dat ook niet, want het lijfje van een overprikkeld kind doet dat zelf: even ontladen et violá, meneer kan er weer tegenaan!
Wél of geen regelmaat?
Af en toe voel ik mij zo’n betuttelende moeke, je weet wel zo’n overbezorgde helikopter-moeder waarvan anderen met gefronste wenkbrauwen denken: heb je haar weer met haar gezeik over op tijd slapen, niet te veel uitstapjes en op tijd weer naar huis. Dat wil ik helemaal niet! Lichtelijk jaloers kijk ik naar die super flexibele hippiemoeder die haar kind(eren), hoe klein ook, blootstelt aan allerhande prikkels. In de vorm van etentjes – die vervolgens altijd uitlopen – maar “Hé, geen probleem hoor, hij slaapt wel in de auto!”. Feestjes – tot in de welbekende late uurtjes – want “Als hij moe is dan zoekt hij vanzelf wel een tafeltje in de hoek op.” Of die heel hipster het ene reisje na het andere maakt en haar dito hipster kind(eren) overal mee naartoe neemt want “Regelmaat is zóóóó 2016!”
Het eerste wat dan – nog steeds lichtelijk jaloers, dat geef ik toe – in mij opkomt: wil je de mijne dan ook meteen een weekje lenen? Ben je het zo afgeleerd ;-)
*Uitgelichte foto via Shutterstock
