Mijn zoon is gek op zijn duimpje. Al vanaf dat hij zes weken was wist hij hem te vinden. Knap vond ik dat en het zag er ook super schattig uit. Sommige vrienden zeiden: ‘Direct eruit trekken die duim, daar komt hij anders niet meer vanaf.’ Maar dat kleine uitsteekseltje aan zijn hand gaf hem zoveel comfort, rust en vertrouwen dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om zijn momentje van genot ruw te verstoren door zijn duim eruit te trekken. Dat doen we wel als hij drie wordt, dacht ik.
Maar toen hij drie werd gaf dat inmiddels iets grotere uitsteekseltje met ondertussen een klein eeltplekje in het midden, hem nog steeds zoveel vertrouwen aan dat we (behalve af en toe tegen hem zeggen dat hij moest stoppen met duimen) er niet veel werk van hadden gemaakt. Ook las ik dat onderzoek had uitgewezen dat kinderen die geduimd hadden zelfverzekerder waren dan kinderen die niet geduimd hadden. Duimen tot je vierde jaar kon dus prima! En zo had ik de leeftijdsgrens zonder aarzelen alweer een jaartje verlegd. Ook de tandarts had nog niks over de stand van zijn tanden gezegd, dus ik hoefde mij nergens druk om te maken.
Maar in de aanloop naar zijn vijfde verjaardag kreeg hij toch steeds meer opmerkingen over potentiële beugels en ging ik zelf ook zien dat de ruimte tussen zijn boven- en ondertanden toch best riant was. Daarnaast had een vriendin van mij, die tot haar veertiende had geduimd, mij haar ‘verminkte’ duim laten zien en dat wilde ik dan ook weer niet voor hem. Sinterklaas moest ingrijpen! Ik had een mooie duimendop voor mijn zoon gemaakt in de vorm van een Minion. De duimendop zou ervoor zorgen dat zijn duim niet meer in zijn mond paste. Helaas heeft Sinterklaas geen indruk gemaakt en heeft meneer de dop nooit op willen doen.
Voor zijn vijfde verjaardag ben ik met wat grover geschut begonnen en zo vertelde ik hem het verhaal over het duimenmonster. Het duimenmonster gaat namelijk bij alle duimende kindjes van vijf jaar langs en dan bijt hij “hap”, zo de duim eraf. Mijn vriend nuanceerde het verhaal nog door te zeggen dat hij als waarschuwing eerst over de duim zal likken. Maar omdat hij zo’n vieze stinktong heeft, gaat je hele duim vies smaken. Wantrouwend keek onze zoon ons aan. Hij wist niet zo goed of hij ons moest geloven of niet.
Toen ik op zijn eerste dag als vijfjarige ’s avonds laat thuiskwam vond ik mijn zoon overstuur bij mijn vriend in bed. Zijn duim smaakte zo vies, huilde hij, en zijn mond ook! Ik vroeg of het duimenmonster was langs geweest, maar aangezien hij toen alleen nog maar harder ging huilen, weet ik niet of dit nou de juiste vraag was geweest om te stellen. Met mandarijntjes en slokjes water probeerden we de vieze smaak uit zijn mond te verwijderen, maar dat hielp niet. Uiteindelijk viel hij uitgeput in slaap. We hadden een beetje spijt van ons verhaal en dat we zijn duim hadden ingesmeerd met anti-duimspul. We hadden dan ook niet verwacht dat hij hier zo overstuur van zou raken.
Verrassend genoeg bleek de volgende dag het leed geleden en heeft hij zijn duim niet meer in zijn mond gestopt. We besloten om de volgende avond zijn duim weer in te smeren. Dit keer waren er geen huilende taferelen, dus het leek te werken! Na vier avonden smeren zijn we er mee gestopt. Heel af en toe grijpt hij, als hij heel erg moe is, nog naar zijn duimpje. We vertellen hem dat we het duimenmonster weer zullen bellen, waarna we ’s avonds zijn duim weer insmeren. Dan is hij voorlopig weer genezen. De tussenpozen worden steeds langer. Dus er komt een dag dat we het nummer van het duimenmonster in de prullenbak kunnen gooien. Maar of we mijn zoon ooit zullen vertellen dat het duimenmonster eigenlijk helemaal niet bestaat? Daar moet hij zelf maar achter komen….
*Uitgelichte afbeelding kind door CastecoDesign \ Shutterstock
