“Snel eten jongens, ik moet zo weg! Kom, nu echt even je pyjama aan doen! Jahaa, je mag daarna nog wel even opblijven!” Ondertussen maakt een juf of meester zich op datzelfde moment klaar voor de informatieavond op school. Voor de derde achtereenvolgende avond mag ik weer het schoolgebouw betreden. Een uurtje rust terwijl de oppas of mijn man de kinderen naar bed brengt. Lekker luisteren, vanaf een te klein kinderstoeltje weliswaar. Tikkeltje achterovergeleund, armen over elkaar en ‘vertel-het-me-maar’. Helaas pindakaas! Dat is helaas nooit helemaal het geval.
Jeukmoment
Niet lang na de introductie van de juf volgt steevast de vraag in de trant van; “We willen jullie vragen om vanavond je kind voor te stellen door te vertellen waar je trots op bent met betrekking tot jouw kind”. En daar zit dan voor mij precies het jeukmoment van de avond. Dat heeft verschillende redenen. Ten eerste; die paar ouders die het net iets te serieus nemen en iets te lang hun moment pakken. Die jeuk daarover komt misschien wel voort uit jaloezie. Dat brengt mij namelijk direct op mijn tweede jeukpunt. Ik vind het vreselijk om een groep ouders toe te spreken. Ik ben het in mijn werk gewend, maar ik weet me maar moeilijk een houding te geven als er zo’n 25 starende ouders jouw ‘moment of fame’ aanschouwen. En tot slot kom ik altijd, maar dan altijd, thuis met het idee dat ik iets heel anders, veel beters had moeten zeggen over mijn kind. Dat het geen recht doet aan hoe leuk en lief hij is. Tip 1: bereid het voor.
Als je het doet, doe het dan goed
Ook dit jaar brak het ‘trotsrondje-moment’ weer aan en voor ik het wist was het woord aan mij. Het overviel me, een split second waarin ik mijn verhaal nog moest bedenken, iets goeds wilde zeggen, iets grappigs en dan ook nog heel ‘natuurlijk’. Dat was te veel gevraagd. Paniek. Ik hoorde mijzelf zeggen; “Hmmm, waar ik trots op ben… Nou, dat hij zo’n leuke moeder heeft!”. Zo achteraf klinkt het grapje best leuk. Maar de uitvoering was van het type
‘was dat een grapje?’. Het vond een stille dood. Ik bedacht mij namelijk op hetzelfde moment dat het eigenlijk wel heel kinderachtig was om deze enigszins flauwe en cynische grap te maken en struikelde over mijn woorden om er toch nog iets representatiefs over mijn kind aan toe te voegen. Tip 2: als je gaat voor iets grappigs, doe het dan gewoon goed.
Niet veel later spreek ik op een verjaardagsfeestje een bevriende juf en ook ‘de informatieavond’ vormt onderwerp van gesprek. Ook zij mocht afgelopen week weer ouders uit haar klas ontvangen. Haar ervaring? “Ja, ouders komen altijd om te ‘ontvangen’, het is zo ‘halen’ en door het woord aan hen te geven, moeten zij ook even actief deelnemen. En stiekem hoop ik dat ze dan een beetje voelen, wat ik voel.”
*Uitgelichte foto door Just dance | Shutterstock
