Negen maanden er op en negen maanden eraf toch? Ja, ik heb het over de hormonen die door je lijf gieren. Het wordt maar eens tijd dat ze mijn lijf uit gieren in plaats van er doorheen! Volgens mij heb ik nog steeds flink last van zwangerschapshormonen in mijn lijf. Een van de zwangerschapsklachten waar ik ontzettend last van heb, is vergeetachtigheid. Ik moet alles opschrijven en ik vraag wel tien keer dezelfde dingen aan mijn man. Op een gegeven moment wordt hij er ook gek van, want dan zegt hij: “Ja, dat heb je net ook al gevraagd!”. Ik geef dan ook aan dat ik er echt niets aan kan doen en dat ik dan op dat moment ook oprecht die vraag stel. Ook al heb ik diezelfde vraag een paar seconden geleden ook al gesteld. Om mezelf te in dekken plak ik tegenwoordig voor de vraag: ” heb ik al…?”
Niet jezelf zijn sinds je moeder bent
Ik voel me al een tijdje niet mezelf. Wie is mezelf dan? Ik kan dat moeilijk uitleggen, maar dat gevoel is er sterk. Natuurlijk ben ik veranderd sinds ik bijna negen maanden geleden moeder werd. De tijd vliegt voorbij! In die negen maanden is er ontzettend veel gebeurd. Een baby, een nieuwe baan en minder werken. En mijn lieve moeder is overleden. Veel om te verwerken. Alles is al moeilijk te verwerken en die hormonen in je lijf maken het er niet makkelijker op. Als men vraagt hoe het met me gaat dan geef ik als antwoord dat ik vooral moe ben. Dat is natuurlijk niet gek, maar ik denk vooral dat het ook door het moederschap komt. Ik vind het namelijk toch wel behoorlijk zwaar.
Het eerste jaar moeder zijn is zwaar
Moeders die ik ken gaven ook aan dat het eerste jaar het zwaarst is, vooral met een eerste kindje. Esmee is ontzettend lief en speelt goed zelf. Ze kan nu ook al tijgeren. Het zal niet meer lang duren voordat ze kan kruipen. Maar ondanks het feit dat ik bijna geen omkijken naar haar heb, vind ik vooral alles erom heen zwaar. Je bent altijd alleen geweest (samen met je partner) en nu moet je altijd rekening houden met (nog) een ander. Een klein persoontje waar je echt niet om heen kan. Als je de deur uit gaat, moet je altijd een tas met van alles erin mee nemen. Je kan niet meer zo de deur uit sprinten. Rekening houden met slaapjes. Fles klaar zetten voor de volgende ochtend. Heel veel dingen die door mijn hoofd gaan. En dan heb je nog je eigen dingen die je voor jezelf moet regelen. Eigenlijk heel veel geregel. En die hormonen maken het er niet makkelijker op!
Lees ook: Wat je niet wist over de eerste week na de bevalling
Ik moet wennen aan mijn “nieuwe” ik
Natuurlijk heb je nog de vader die mee kan helpen. Dat doet hij ook, alleen is dat heel anders. Je moet vaak aangeven wat er moet gebeuren. Of is het dat ik het niet kan los laten? Dat speelt waarschijnlijk ook mee. Ik ben het grootste deel van de tijd alleen met Esmee dus alles gaat op automatische piloot. En dat gaat het bij de man toch iets minder. Maar goed, mezelf weer zijn. Ik weet niet of dat gaat gebeuren. Ik denk dat ik moet wennen aan mijn “nieuwe” ik. Namelijk Sabrine die nu moeder is.
*Uitgelichte foto via Shutterstock
