Afgelopen oktober werd ik achtentwintig. Meestal voor velen een heugelijke dag, weer een jaartje erbij en terecht, een reden om het groots te vieren met vrienden & familie. Hapje, drankje, cadeaus, je kent het wel. Bij mij werd mijn verjaardag inderdaad een memorabele dag maar oh wat had ik die graag over gedaan!
Pats! Plat op de grond
Mijn verjaardag zou vooral chill zijn had ik besloten: ’s ochtends gezellig een stuk wandelen met een vriendin en Fender, daarna een taartje eten en ’s avonds fijn bankhangen met Wouter. Ik had mij enorm verheugd op een relaxte dag en was ’s ochtends vroeg wakker. Ik keek uit het raam en zag dat het had gevroren. Fender had zijn fles al leeg gedronken en zat lekker in de box te spelen terwijl ik snel nog – jup, daar gaan we weer – het huis wat aan kant maakte. Terwijl ik een spijkerbroek aan het wasrek hing hoorde ik ineens een doffe klap. Ik dacht nog “huh hoe kan dat nou, Fender is toch beneden” tot er gehuil van beneden opsteeg en tegelijkertijd het besef bij mij rees dat het wel eens Fender kon zijn die uit de box gevallen was.
Sommige momenten blijven je waarschijnlijk altijd bij en helaas is dit er één van. Ik vloog naar beneden en trof Fender op zijn buik op de vloer aan, naast de box en helemaal overstuur met een dikke bult op zijn koppie. Ik pakte hem bij mij, checkte of alle vingertjes, teentjes en oren er nog aan zaten en na een lange dikke knuffel en ontelbaar veel kusjes leek alles redelijk oké en kon hij weer lekker spelen. Wel moest hij best lang huilen vond ik en was het toch een beetje vreemd dat hij ineens niet meer wou staan en alleen op z’n kont wou zitten maar joh, dat kwam goed uit want we gingen lekker wandelen!
Mijn vriendin kwam binnen, ik zette Fender in de kinderwagen en terwijl ik in geur en kleur mijn verhaal aan haar deed – inclusief de tranen – drentelde ik heen en weer, raapte ik de laatste spulletjes bij elkaar, deed m’n sjaal om en ritste ik m’n jas dicht. Ik deed Fender zijn handschoentjes aan, trok z’n mutsje goed over zijn oren en ritste de voetenzak om hoog. “Zo, die zal het niet gauw koud krijgen” dacht ik tevreden en we liepen de veranda af.
Gordeltjes zijn er niet voor niets…
Wat er daarna gebeurde vergeet ik eveneens nooit weer en ik krijg er nu nog buikpijn van: Ik duwde de kinderwagen van de verhoging van de veranda af en Fender viel plat voorover uit de kinderwagen, met zijn gezichtje op de ijskoude stenen en begon te krijsen. Ik geloof dat ik alleen maar keihard gilde en hysterisch Fender bij mij pakte en tegen mij aandrukte. Snel naar binnen voor water, doeken en ontsmettingsmiddel want Fender zijn tere babyneusje en lip lagen open. Ik vergeet nooit meer de paniek die ik voelde en ik vond dat ik zwaar had gefaald. Want ik, die hem hoor te beschermen – laten we wel wezen, dat is toch enigszins de essentie van het moederschap – was namelijk vergeten om de gordeltjes van de kinderwagen vast te maken.
Toch maar even naar de huisarts
Niet tof, zo’n verjaardag kan ik je vertellen en het was nog maar ochtend! Gelukkig konden we zijn schaafplekjes goed schoonmaken, had hij verder gelukkig niks en na een tweede troostsessie hebben we alsnog heerlijk gewandeld met z’n drietjes. Eenmaal thuis vertrouwde ik het echter niet, toen Fender nog steeds niet wou lopen en niet op zijn voetjes wou staan. Mijn vriendin was zo lief om aan te bieden mee te gaan naar de huisarts dus hup, in de auto richting huisarts. Daar werd geconcludeerd dat hij – gelukkig! – zijn voetje alleen wat had gekneusd.
’s Avonds besloot ik dat ik mijn negenentwintigste verjaardag toch maar groots ga vieren, al is het alleen maar om te vieren dat zowel ik als Fender het afgelopen jaar heelhuids zijn doorgekomen!
