In de Meivakantie was het dan eindelijk zover. Na enige (ok extreme) nesteldrang konden we eindelijk onze witte golden retriever pup ophalen bij de fokker. Een reu is het geworden en zijn naam is “Marley”! Yep, genaamd naar de ondeugende vernielzuchtige labrador pup van het gelijknamige boek (en film) van John Grogan. Echter onze Marley zou natuurlijk heel voorbeeldig zijn!
Gelukkig hadden we van te voren ons flink ingelezen en wisten dus wat we konden verwachten. Ook werden er eindeloos afleveringen van Cesar Milan gekeken en dit zou ons enorm gaan helpen. Want… Een echte “roedelleider” wordt je niet zomaar hebben we geleerd! Ons witte pluizige viervoetertje zou ons dan ook wel leren hoe dit moest.
De eerste weken was het keihard werken. Hoe onweerstaanbaar hij ons ook aankeek met zijn grote bruine kijkers; er waren toch wat basisregels die ik erg belangrijk vond. Ook is het erg belangrijk om als gezin op 1 lijn te liggen. Het werkt eigenlijk hetzelfde als met kinderen, consequentie is de sleutel!
Niet op de bank is dus NOOIT op de bank. Hoe romantisch het beeld ook is van een knusse warme hond naast je op een lome zondagmiddag, ons kleine pupje zou gaan uitgroeien tot een flinke hond van ongeveer 30 kilo. Dat romantische beeld vervaagt dan vrij snel want waar moeten de rest van de roedelleden zitten?? Opspringen tegen mensen of bezoek, een echte no-go wat mij betreft, heel schattig als ie klein is maar nee, ook dat willen we niet 30 kilo later! Trekken aan de lijn, NEE! De formule wie laat wie uit moet niet al te wazig zijn, zeker niet voor mij met 158cm, of voor mijn tengere dochter.
Kortom… een hoop regels te leren aan ons witte vriendje. en ja daar begin je al mee vanaf dag 1 natuurlijk. De eerste puppy-cursus zou mij daar enorm mee gaan helpen. Op de eerste dag van de Puppy-cursus lag onze Marley op het gras tevreden op een grassprietje kauwend eens goed rond te kijken wat zijn springende vriendjes deden. Allerlei pups door elkaar, de ene piepend, de ander blaffend; een rumoer van jewelste! Maar onze Marley liet zich niet uit het veld slaan. Gewoon rustig observeren en kopiëren had hij zich bedacht. Eh ja “zit” dat kan ik allang, maar als ik dit doe en ik krijg een snoepje dan doe ik dat braaf hoor.
En ja dat is eigenlijk de basis, je krijgt een hond heel goed getraind met beloningen. De basisregel van een goede roedelleider zegt “Cesar Milan” is, blijf kalm en assertief, JIJ bent de baas! Dus ook kalm en assertief blijven als jouw schattige pup bedenkt dat hij wel HEEL graag met jou wil spelen als jij zit te eten. Of als je om 20.00 uur nog lekker aan je bak koffie zit. Dat zijn uitdagingen uiteraard, want hem een keer of 30 naar zijn plaats sturen terwijl je koffie afkoelt en je favoriete programma al halverwege is, daar wordt deze roedelleider niet blij van.
Zo ook op een middag wanneer ik heerlijk zit te lunchen met Chris en Floor. Marley probeert zich voor de tigste keer onder tafel te wurmen, dan wordt je het wel eens zat natuurlijk. “Marley!” roep ik luid ( wat was de regel ook alweer, KALM en assertief toch?) “GA NAAR JE PLAATS NU!!” Onze boef gaat snel op zijn buikje liggen en kijkt ons guitig aan, maar verroert geen vin. “NU!”zeg ik. Op het moment dat ik naar hem toe loop gaat Marley braaf zitten en geeft mij een poot. Chris en Floor proberen niet te lachen, maar deze consequente kalme en assertieve roedelleider kan er ECHT niets aan doen; ik begin KEIHARD te lachen! Marley kijkt mij lievig aan en loopt braaf naar zijn plaats. Missie geslaagd denk ik maar ;-)
