Mijn zoon is voor de duvel niet bang en staat voor een vierjarige lekker stevig in zijn schoenen. Zo loopt hij in een restaurant zonder schroom naar de bar om te vertellen wat hij wil eten, terwijl er van de rest van het gezelschap nog niemand iets heeft besteld. Ook heeft hij er geen moeite mee om, als het te lang duurt, weer terug te gaan naar diezelfde bar om te vragen wanneer het eten nou eindelijk komt. Op straat vraagt hij aan vreemden waar ze naartoe gaan en wat ze aan het doen zijn. In de winkel loopt hij met z’n centjes naar de kassa om te vertellen wat hij wil hebben en als iemand tegen het verkeer in fietst heeft hij er ook geen probleem mee de fietser hierop te wijzen.
Zo ging het ook afgelopen weekend: de buurman had twee elektrische (kinder)autootjes op de kop getikt en die stonden bij hem voor de deur. De kinderen wilden daar natuurlijk dolgraag mee spelen, maar ze moesten eerst wachten totdat de buren thuis waren. Zo stond mijn zoon een tijd uit het raam te gluren, op de uitkijk naar de buurman. Toen hij hem zag riep hij zijn zus. Zij durfde alleen niet mee, want dat vond ze ‘spannend’. Ik heb soms het gevoel dat er voor mijn kinderen één potje assertiviteits-gen te verdelen was en dat mijn zoon alles heeft gekregen en mijn dochter niks.
Assertief is mijn dochter niet, maar slim wel, dus stelde ze voor dat hij eerst zou gaan vragen of ze ermee mochten spelen en als dat mocht dat hij haar zou komen halen. En zo gebeurde het dus ook. Na een paar minuten kwam hij enthousiast terug om te vertellen dat ze mochten komen spelen en…. weg waren ze. Toen ik een half uurtje later uit het raam keek zag ik dat de buurman wegen met rotondes en parkeerplaatsen op de straat aan het tekenen was en mijn kinderen, samen met de tweejarige dochter van de buurman, hun eerste verkeersles kregen.
Toen het buurmeisje haar middagslaapje ging doen hoorde ik mijn zoon vragen of ze in de achtertuin, waar een glijbaan en nog veel meer speeltuinmateriaal staat, van de buurman mochten spelen. Zo werd de rest van de middag gevuld met vrolijke kindergeluiden uit de tuin van de buren. Mijn vriend en ik hadden een heerlijke zondagmiddag en hadden eindelijk weer eens tijd om de krant te lezen.
Aan het einde van de dag riep ik de kinderen binnen voor het avondeten. Bij het afscheid vroeg mijn zoon: ‘Kunnen we een keer bij jullie komen avondeten?’ Na een korte stilte antwoordde mijn buurman dat dat natuurlijk kon. Waarop mijn zoon vroeg of dat dan volgend weekend kon. Na een iets langere stilte werd ook dat bevestigd en, voordat ik het goed en wel in de gaten had, had mijn vierjarige zoon ons gezin bij de buren uitgenodigd om te komen eten. Mijn dochter is duidelijk niet de enige die profiteert van zijn overschot aan assertiviteits-gen, maar wij dus ook: vanaf vandaag hebben we er een nieuwe oppas én een kok bij.
*Uitgelichte foto jongen via Shutterstock
