Gastblogs

Hands Up or I’ll Scheet

Ik zit tegenover mijn dochter van 4 aan de eettafel. Ze knaagt aan een boterham met daarop gehakt met ui. Op die van mij zit hetzelfde. Ui heeft natuurlijk een paar nadelen maar wij vinden het allebei lekker. Aan het hoofd van de tafel zit mijn vrouw. Plotseling klinkt er een luide scheet. Mijn dochter kijkt schuldbewust in de richting van mijn vrouw. Die kan het niet waarderen en geeft haar direct een uitbrander. “Dat hoort toch niet Hanna. En al zeker niet aan tafel. Zeg jij er eens wat van pappa” zegt ze tegen me. Ze verwacht duidelijk bijval op haar woorden. Maar pappa’s gaan heel anders met dit soort situaties om.

Terwijl mijn dochter een standje van mijn vrouw kreeg, heb ik namelijk de hoed die opa na zijn laatste bezoek heeft laten liggen op mijn hoofd gezet. De schaduw van de hoedrand valt over mijn ogen en ik kijk mijn dochter nu boos en uitdagend aan. Dan zeg ik tegen haar: “This town ain’t big enough for the two of us cowboy”. Ik bol mijn wangen en het volgende moment laat ik zelf een luide wind.

Lees ook: Een wasbare luier of een wegwerpluier

Hoewel mijn dochter nog geen woord Engels spreekt, voelt ze de richting die ik op wil goed aan. Ze bekijkt me op dezelfde vervloekende wijze, spant haar gezichtspieren en laat vervolgens opnieuw een scheet, nog harder dan die eerste 2. Even ben ik onder de indruk en ik knijp zelfs mijn neus dicht. Honger heb ik al niet meer. Mijn vrouw probeert ondertussen het duel te sussen maar zij is slechts een figurant in dit westerntafereel. Ik haal diep adem en dan verlaat het hevigste geknetter tot dan toe mijn kont. Ik zie het aan de vieze blik van mijn dochter: dit was een voltreffer.

Maar dit is een gevecht op leven en dood. En mijn dochter is een taaie, dus die geeft zich niet zo maar gewonnen. Terwijl ik kort mijn kin ophef als teken van “kom maar op”, zie ik hoe haar gezicht rood begint aan te lopen. Die gaat zo dadelijk en nieuw projectiel op me afvuren. Ze grimast en trekt haar smalle schoudertjes een beetje op. Ik zie hoe haar vuistjes samenballen. Nog roder wordt haar gelaat, bijna paars. Haar hoofd begint licht te schudden door de druk die ze opbouwt.

Ineens lijkt ze alles los te laten, er klinkt geen geluid. Dan begint ze plotseling hard te huilen. Mijn overwinningsdrang is meteen weg en mijn vrouw verliest direct haar boosheid. “Wat is er aan de hand liefie?” vraagt mijn echtgenote aan haar. “Ik…… snik….. heb…..”, stamelt ze “snik, in mijn……………broek gepoept.” Het moet waar zijn want de lucht die zich nu verspreidt is niet meer te harden. “Maar dat geeft toch niks meid. Dat vegen we gewoon even af. Daar hoef je toch niet om te huilen.” Mijn dochter kijkt mijn vrouw nu aan met een blik waaruit je de woorden “jij begrijpt er ook helemaal niks van” duidelijk kunt aflezen.

“Ik huil niet omdat er poep in mijn broek zit” zegt ze tegen mijn vrouw. “Ik huil omdat ik verloren heb.” Ik hoor die woorden aan en glim van trots. Als dat geen winnaarsmentaliteit is.

*Uitgelichte foto gillend meisje door Pete Pahham | Shutterstock

In dit artikel kunnen affiliate linkjes voorkomen. Wij ontvangen een kleine commissie wanneer je doorklikt via zo'n linkje en een aankoop doet. Dit kost jou niets extra, de verkopende partij neemt deze commissie voor zijn rekening. Blij met de informatie die je op onze website gevonden hebt? Dan zijn we dankbaar wanneer je je aankoop doet via een van deze linkjes. Veel leesplezier!
Back to top button