Ken je dat? Dat je op zondagochtend nog even lekker wilt liggen en genieten van de warmte van het bed? Niet eens écht slapen, maar gewoon nog even wakker worden? Ik dus wel. Maar gegund wordt het mij niet altijd. Afgelopen zondag was weer zo’n dag. Buiten koud, regen tikkend tegen het raam en onze dochter van vier had inmiddels haar bed verruild voor het onze. Woelend, kroelend, gevolgd door; “Ik wil naar beneden en jij moet mee!!”. Bij onze dochter, dan weet je dat dat je gewoon te doen staat. ‘Chapeau!’ voor de persoon die ooit de tablet uit heeft gevonden, want ik had dit moment voorzien en et voilà, ik trek nog halfslapend het apparaat van mijn nachtkastje. Probleem opgelost! Zou je denken…
De derde
Onze dochter is de derde in de rij. Na twee jongens mocht ik nog een keer zwanger worden. Wat was ik toch gelukkig. Ik mocht nu namelijk ook eens ervaren hoe het is om een dochter te hebben. Voor alle moeders met jongens; ‘Geniet!’. Want na twee jongens werd er een ware directeur, koningin en sergeant geboren. Maar dat terzijde. Onze oudste zoon werd 10 jaar geleden geboren.
Visie
Toen hij bijna twee was kreeg hij zijn eerste patat met frikandel. Minimaal een keer per week ging ik met hem naar het nabij gelegen dierenparkje. Televisie? Bij uitzondering, en dan alleen als ik aan het eten koken was. Ja, hoor. Wij hadden een visie op opvoeden! Suikers? Dacht het niet! Een crèche die dan wel wat duurder mocht zijn, maar die de visie van Emilia Reggio hanteerde? Gaan we voor! Iedere avond een verhaaltje? Steevast! Knutselwerkje samen maken voor oma? No problemo! Alles pakte hij met groot enthousiasme op.
Excuses
En bij deze wil ik mijn oudste mijn excuses aanbieden. Want hoe perfect onze visie dan ook mocht zijn. Hij is ook wel verworden tot ons kneedbare ‘project’. Naast Rust, Regelmaat en Reinheid, hadden we hem ook best wat meer Ruimte mogen geven. Ruimte om fouten te maken, ruimte om nog meer zélf te ontdekken. En met de geboorte van de tweede en de derde wordt het geven van die ruimte steeds makkelijker. Simpelweg omdat je er de tijd niet altijd voor hebt.
Excuses (2)
En dan nu ook excuses voor mijn dochter. Rust, regelmaat, reinheid en zeker ruimte krijgt zij in grote mate. Voor ons is het allemaal niet meer nieuw en de zekerheid die dat geeft, leidt ook weleens tot een té ‘laissez fair’ stijl van opvoeden. Ze gaat haar gang, ontdekt, en als het ons teveel wordt zetten we haar voor de tv of drukken we haar snel een tablet in de hand. Fout? Niet altijd, onze dochter is zelfstandig en heeft veelt zelfvertrouwen. Maar het heeft ook een keerzijde.
Aandacht
De aandacht die de oudste kreeg en de dingen de we met hem ondernamen, lieten ook hém naar de wereld om zich heen kijken. En natuurlijk doet een kind dat altijd, maar als ouders moet je soms met je kind meekijken, laten voelen, proeven, ruiken en ervaren en samen de bewondering daarover uitspreken. Dat zou ik met mijn dochter ook meer moeten doen. Zondagochtend liggend in bed, regen tikkend tegen de ramen en ik besluit om vanmorgen met de kinderen het bos in te gaan. “We gaan vanmorgen even naar bos met zijn allen!” Mijn dochter kijkt niet op vanaf haar tablet en zegt; “Oh, hoeft niet. Ben ik al geweest…”. Oeps.
* Uitgelichte foto door Purino | Shutterstock
