Vaccineren. Ik weet niet wie er meer tegenop ziet, de kleine meid of mama. Ja, dat weet ik eigenlijk wel, want zij weet niet wat er boven haar hoofd hangt. Mama wel. Tijdens bezoek 3 aan het consultatiebureau is het zover, Indy moet eraan geloven. En mama dus ook. Ik mocht altijd graag geloven dat ik een vrij nuchtere, relaxte en stoere mama ben. Maar helaas voor mij pakte dat toch net wat anders uit.
Persoonlijk heb ik nooit stilgestaan bij het vraagstuk wel of niet vaccineren. Voor mij stond vast dat Indy zou worden ingeënt. Toen ik tijdens de zwangerschap te horen kreeg dat ik rond de 32 weken gevaccineerd kon worden tegen kinkhoest om zo mijn baby vanaf de geboorte al goed te beschermen, was dat voor mij dan ook een makkelijke keuze, ondanks de toen nog geldende eigen bijdrage (vanaf afgelopen 16 december kunnen zwangeren zich gratis laten vaccineren!). Doordat ik tijdens de zwangerschap gevaccineerd ben (dat was dan de DKTP-vaccinatie en niet “de kinkhoest-prik”, zoals ik het zelf noemde), mag Indy iets later haar eerste prikjes. Niet met 2 maanden, maar met 3 maanden is ze aan de beurt.
De 3 maanden prik bestaat uit 2 vaccinaties. Deze 2 vaccinaties beschermen tegen difterie, kinkhoest, tetanus, polio (DKTP), hib-ziekte, hepatitis B en pneumokokken. Al die moeilijke woorden had ik niet eens gehoord. Wat mij bij bleef was “2”. Twee prikken? In mijn kind? Ach… Wacht, vind ik dat zo zielig? Ik was toch zo nuchter? Er wordt mij gevraagd of ik er klaar voor ben. Ik wel hoor, zeg ik nog heel stoer. Het is bij ons op het consultatiebureau de bedoeling dat je zelf je kind in bedwang houdt, begrijp ik. Ik moet de armen van mijn kind “fixeren”. Omdat ik het nu wel vrij heftig vind klinken, krijg ik toch lichtelijk de zenuwen. Wat gaat er gebeuren dan? Springt de kleine meid hier dadelijk van de tafel af? Nee mama, rustig blijven, komt goed, you got this.
De 2 prikken worden snel en vakkundig gezet. Ik kijk hoe de naalden de bovenbeentjes van mijn kind in verdwijnen. Voelde ik daar nou zelf mijn bovenbeen ook prikken? Indy is tot nu toe steeds een rustig en relaxed meisje geweest en ik heb de hoop dat ze dit ook rustig ondergaat, maar nee, natuurlijk niet, dat doet pijn! Het doet mij zelfs pijn. Een huiltje (lees: luchtalarm) zoals ik nog niet eerder heb gehoord, klinkt door de spreekkamer. En vast ook door de hal en ver daarbuiten.
De kleine meid blijft de rest van de dag erg van slag. Dus, tip: plan lekker helemaal niks na de vaccinaties, blijf lekker thuis en kroel veel. Ik heb heel veel rondjes door de kamer moeten lopen en hupsen en troosten en wiegen en kusjes geven, voordat ze het eindelijk, na uren huilen en inmiddels oververmoeid te zijn, opgeeft en op een kleedje op de bank naast mij in slaap valt. Ik lig naast haar, streel haar gezichtje en veeg voorzichtig haar traantjes weg, terwijl mijn tranen nog over m’n wangen biggelen.
Ik heb sinds ik moeder ben al veel clichés voorbij zien komen die allemaal waar bleken en ook hier kwam het weer uit. Kindje pijn, mama pijn. So much voor de stoere mama…
*Uitgelichte foto door Eskymaks | Shutterstock
