Iedere ochtend begint voor mij direct met het runnen van een 3-sterrenrestaurant. Goed ik moet eerlijk zijn, de luxe van zo’n restaurant heeft het niet maar het veeleisende gedrag van de gasten is er wel naar. Die gasten zijn mijn beide kinderen die hongerig zijn en dorst hebben. En dus haal ik bekers met melk en smeer ik stapels boterhammen. Maar veel dankbaarheid levert dat over het algemeen niet op. “Bah, deze pindakaas lust ik niet want die heeft van die stukjes. ”Ik drink niet uit een roze beker, die is voor meisjes.”Ik bedoelde die andere worst. ”Waarom heb je mijn boterham schuin doorgesneden in plaats van recht?” Ondertussen werk ik me een slag in de rondte om aan alle eisen te voldoen.
Vanzelfsprekend ga ik niet op iedere specifieke wens in. Maar om telkens weer discussies te voeren is ook zo vermoeiend en dus buig ik maar vooral mee en ren ik me rot. Ondertussen probeer ik dan zelf ook nog wat te ontbijten. Vooral het op pijl houden van mijn cafeïne level is van belang om deze topprestatie al direct na het opstaan te kunnen leveren. Maar omdat ik alle twee mijn handen regelmatig nodig heb, moet ik mijn o zo nodige kop koffie regelmatig even ergens neerzetten. En dan ineens… ben ik mijn koffie kwijt. Die kop vind ik dan later op de dag ergens terug, in een van de keukenkastjes, op de WC of in de gangkast waar de schooltassen staan. Tegen die tijd is ie sterk afgekoeld en natuurlijk niet meer te zuipen.
Als de kids dadelijk weg zijn moet ik meteen voor ondernemer gaan spelen. Eigenlijk gaat de ratrace dan gewoon door. Lastige klanten, niet nagekomen afspraken, ongeïnde rekeningen die moeten worden nagebeld en heel veel onvolledige informatie. Af en toe word ik er allemaal wel een beetje moe van. Godzijdank mag ik de kinderen voor ik begin met werken eerst even op de fiets naar school brengen. Zeker wanneer het niet regent en er vanuit het oosten een mooi zonnetje opkomt, is dat best wel fijn. Tijdens het fietstochtje zijn mijn zoon en dochter gelukkig altijd lekker rustig.
Vanuit de verte zie ik vandaag hoe een collega-ouder het portier van de op zijn oprit geparkeerde auto opent en instapt. Zijn dochterlief zit ook in groep 4 dus we komen elkaar regelmatig tegen. Hij is ook iemand met een hectisch bestaan heb ik meermaals geconstateerd. De auto rijdt de oprit af en beweegt zich dan langzaam in onze richting. Van een afstand zie ik dat er een vreemd voorwerp op het dak van de auto staat, net boven de bestuurderszijde. Ik vraag me af wat dat is. De auto komt steeds dichter in onze buurt en dan zie ik dat het een kokerachtige vorm heeft en een cm of 10 hoog is. Vlak voor onze neus neemt de auto de rotonde voor de school en stopt netjes om ons voor te laten. Maar dan tijdens het remmen komt het object op de auto plotseling in beweging. Blijkbaar zit het niet vast en de wrijving verliest het nu van de voorwaartse kracht.
De kokervorm schuift over de voorruit van de auto en rolt vervolgens over de motorkap. Het ding stuitert op de bumper en valt vervolgens in een paar stukken op straat. Tijdens deze “trip” over de voorkant van de wagen laat het een enorme bruine vlek achter op de voorruit. De bestuurder is niet meer te zien, alles zit onder de zooi. Inmiddels hebben de automatische ruitenwissers de smurrie gedetecteerd en vegen die nu met een paar grote zwaaien van de ene naar de andere kant. De rotzooi wordt er alleen maar erger van. Maar tussen twee vegen door zie ik nog net het balende gezicht van de bestuurder. Ik stap van de fiets en loop naar het object dat op de grond gevallen is en pak het grootste brokstuk op. Hardop lees ik de tekst op dit deel van iets waarin ik nu een koffiemok herken: “WE LOVE PAPPA” staat erop.
*Uitgelichte foto door Studio888 | Shutterstock
