Leren fietsen
We komen de straat in fietsen. Een klinkerweg met vluchtheuvels. Aan weerszijden staan bomen vol met witte bloesems. Een vader en een moeder leren hun dochtertje fietsen.
Het meisje huilt. Heel hard. Ze is net gevallen, in de prikkelbosjes. Van papa moest ze gelijk weer op haar fiets stappen. Hij rent naast haar met een hand op haar schouder. ‘Kom op, fietsen, je kunt het wel!’ spoort hij haar aan.
Mama kijkt toe. Ze heeft medelijden met haar dochtertje, daar op haar roze fietsje met het witte mandje aan het stuur. Maar papa zet door.
Lees ook: Schaarste maakt sommige dingen leuker
En dan ineens snapt ze het. Ze fietst. Nog wel wat wankel, maar toch. ‘Ik fiets! Ik fiets!’ roept ze vol verwondering, terwijl ze langzaam bij papa vandaan slingert.
Papa kijkt haar na. “Groei is een juiste mate van pijn”, mompelt hij zachtjes. “Wat zei je?” vraagt vrouwlief. “Kom, we gaan een wijntje drinken.”
