Geschreven door Manuela van Justliveblog.nl
Er was een tijd, lang geleden, dat ik geen kinderen had. Ik was toen zelf nog heel jong en was me van geen kwaad bewust. Ik werd ’s morgens wakker, ik stapte onder de douche, zocht kleding uit en ging naar beneden. Om wat eten (of niet) en stapte vervolgens op de fiets naar mijn werk. Zo heerlijk rustig, lekker in je eigen tempo. Zo zou het altijd blijven. Nu denk ik: had ik er maar wat meer van genoten.
Uit of Aan
Mijn jongste is nu 14. Mijn bloedje, mijn liefste zoon, maar ook mijn te slimme ADHD’er. Die komt natuurlijk uit bed zonder medicatie. Ik leg het aan anderen altijd uit als: hij staat UIT of AAN. Er is geen tussenstand. Ik begin vroeg met werken, de eerste kindjes in de opvang staan vaak om 6.45u al voor de deur. Rond die tijd gaat zijn wekker. Dus terwijl ik kindjes verwelkom en echt wel even wakker moet worden komt hij al met de eerste feitjes en wistjedatjes zijn kamer uit.
Routine
Wij zijn allebei ongeorganiseerde chaoten, wij functioneren dus het best met een vaste routine. Die bestaat voor hem uit: douchen/wassen – aankleden – haar doen – ontbijten – schoenen aandoen – tas pakken – hup naar school. Dat klinkt heel overzichtelijk en fijn. Maar laten we heel eerlijk zijn: dit is op papier. In werkelijkheid gaat het zo…
Chaos
Ga je nou douchen! Serieus zit je nou weer op je iPad? Ga nou douchen! Waarom? Je bent een puber, die stinken, daarom. Pubers moeten iedere dag douchen! Gevolgd door de altijd leuke kom je nou onder die douche vandaan. Want als hij er eenmaal onder staat is het toch wel lekker. Je moet nog genoeg doen voor je de deur uitgaat. Daarna de altijd leuke er liggen geen kleren in mijn kast, die ik er dan als magie wel uithaal. Ik heb volgens hem de Mamablik waarmee je bijna altijd alles vindt. De mindfulness modus is dan tegen die tijd wel verdwenen, want ik ben ook gewoon aan het werk. En die dotjes willen ook aandacht. Maar ik wil ook wel zeker weten dat hij zijn medicatie heeft ingenomen voordat hij naar school gaat. Hij vindt zelf ook dat hij niet zonder kan, maar innemen is soms geen prioriteit op zijn lijstje.
De deur uit
En dan belt zijn fietsmaatje al aan. Op dit moment had hij eigenlijk al beneden moeten staan. Heb je ontbeten jaaahhhaaaaa, heb je brood bij je jaaahhaaaaa… En zo vertrekt hij. Alle kindjes nog even gedag zeggen, die allemaal blij naar hem zwaaien. En weg is hij. Dat ontbijt blijkt later een stroopwafel die hij ongezien uit de kast heeft gepakt. De lunch was een broodje kip kroket, blijkt later uit de transacties op zijn bankrekening. Zo gaat het zakgeld nooit lang mee natuurlijk. Ooit zal hij zelf de voorkeur geven aan een rustig georganiseerd ochtendritueel. Tot dat besef komt doen we het nog maar met deze puber modus. Ik ontdek alleen iedere dag één grijze haar meer, omdat ik me waarschijnlijk drukker maak dan hij.
*Uitgelichte foto via Shutterstock
