Mijn zoon is nu 8. Zijn naïviteit neemt ineens sterk af. Ik kan hem niet meer zomaar van alles wijs maken. Hij pikt dingen op, vormt zich er een mening over en gaat de discussie aan. En in die discussie is hij niet langer zomaar te overtuigen. En nu had hij begrepen dat je alleen aan de top van de mannelijke hiërarchie kunt staan, wanneer je als kerel in een Ferrari rondrijdt.
En dat is lastig want die heb ik niet. Maar terwijl we tijdens onze vakantie in Noord-Italië rond reden door wijnvelden, langs cipressen en door oude stadjes, kwamen we wel met enige regelmaat zo’n opgevoerde skelter tegen. De bakermat van het merk lag nog geen 50 km verderop. Aangezien ik mezelf echter natuurlijk ook zonder Ferrari heel succesvol en geslaagd vind, probeerde ik de radicale ideeën van mijn zoon ten aanzien van “hoe succes zich openbaart” wat in te dammen. Maar hij raakte me hard met de woorden dat onze degelijke, grijze Toyota Prius Wagon – overigens een van de weinige automodellen waarin al onze kampeerrotzooi past – een typische boekhouders bak was.
“Pap face it, jij zult nooit in je leven in een Ferrari bezitten en dus nooit succes uitstralen”.
Ik had mijn eigen auto niet vanuit pure passie aangeschaft en zal me inderdaad nooit en te nimmer een Ferrari kunnen veroorloven. Maar ik was toch niet van plan om me zomaar aan de simplistische ideeën van zoonlief over te geven. En terwijl er opnieuw zo’n rood monster voor ons opdook, probeerde ik hem met allerlei argumenten te overtuigen van de nadelen van zo’n Ferrari-voertuig. Ik had het over disproportioneel, natuuronvriendelijk benzineverbruik en een lage instap waar een lenige turner nog rugpijn van krijgt. Alles haalde ik uit de kast om de Ferrari te declasseren. Maar ik kon hem niet overtuigen. “Pap je kunt kletsen wat je wilt maar ik zeg je dit……. JIJ BENT JALOERS WANT JE ZULT NOOIT KUNNEN BEWEREN DAT JE EEN FERRARI HEBT”. Het verkeer voor ons op deze provinciale weg stopte telkens en trok zich dan weer in gang.
Het was enigszins hectisch zoals je dat van Italië mag verwachten. Zo nu en dan moest ik ineens flink in de ankers. Maar een groot deel van mijn bewustzijn was inmiddels niet meer bezig met het verkeer maar met dat kleine, eigenwijze mannetje op de achterbank dat zijn vader min of meer als sukkel wegzette. En dus bekvechtten we erop los. Vrouw en dochter begrepen gelukkig dat dit iets tussen mannen was en hielden zich wijselijk stil.
Terwijl ik vanachter het stuur half omgedraaid met mijn zoon verder discussieerde bespeurde ik vanuit mijn linkerooghoek plotseling een zeer fel, rood licht. Ik draaide me om en reageerde instinctief, maar te laat. Het licht was rood, werd nog roder en toen werd alles rood, gevolgd door een doffe klap als symbool voor de anticlimax die zou volgen. “Zie je wel dat je geen gelijk had jongen. Pappa HEEFT wel degelijk een Ferrari………”. En mijn zoon maakte mijn zin af waarna onze discussie direct ten einde was: “……….van achteren geraakt”.
*Uitgelichte foto: Dmitry Eagle Orlov / Shutterstock.com
