Rijdend langs de ‘Epke Zonderlandhal’ bij Sportstad Heerenveen komt het gesprek op dat het best bijzonder is dat een gebouw naar je vernoemd wordt. Mijn 10-jarige zoon noemt het voorbeeld van de Johan Cruijf Arena. ‘Ja, precies.’; zeg ik. En er valt een stilte zoals ik dat in de auto zo heerlijk kan vinden.
De geboorte van een moeder
Tien jaar geleden werd ik voor het eerst moeder. Vierentwintig jaar, net begonnen met mijn droombaan als docent op een MBO en nog met twijfels over al dan niet reizen, overviel de zwangerschap mij volledig. Nog een beetje beduusd vertelden we onze naasten ons nieuws en al snel raakte ik ook overtuigd. Ik bleek een geboren moeder. Voorheen onzeker over alles, maar als het mijn kind betrof wist ik precies hoe het moest.
Werkende moeder
Nadat onze zoon, Wisse, werd geboren zat ik twee weken later alweer in de schoolbanken voor een nieuwe studie. En net op het moment dat mijn wereld zo klein was geworden dat ik de aanbiedingen van de supermarkt met mijn man begon te bespreken, als ‘nieuws van de dag’, liep mijn verlof af. Kind in de box en ik typen maar voor studie of werk. En toch heb ik nooit echt het gevoel gehad dat ik iets miste van de kinderen. Ik zie het als een voorrecht dat ik naast moederschap nog mag werken, iets voor mezelf mag hebben en meer kan zijn dan alleen moeder. En hoewel ik het soms best heftig vind en ik me 3 slagen in de rondte plan, organiseer, schoonmaak en was, gaat het.
Domweg tevreden en gelukkig
En nu zo zittend in de auto besef ik mij dat ik met ups en downs mijn werk nog steeds geweldig vind. Ambities om manager te worden heb ik niet meer. Maar gewoon doen waar ik goed in ben, dát is waar ik blij van word. Mijn man en ik zijn maatjes voor het leven, mijn kinderen zijn gezond en zitten goed in hun vel en we hebben fijne mensen om ons heen. Eigenlijk domweg tevreden en gelukkig met wat we hebben.
Wasmachine
Maar tegelijkertijd komt in me op dat ik niets buitengewoons heb gepresteerd. Ik ben een hardwerkende docent, communicatieadviseur en bovenal moeder. En enigszins gelaten besef ik dan ook dat er waarschijnlijk niets naar mij vernoemd zal worden. Geen gebouw, geen straat, geen evenement. Die laatste gedachte spreek ik uit. Na een korte stilte hoor ik mijn zoon vanaf de achterbank zeggen; “Misschien wel een wasmachine?!”.
*Uitgelichte foto door Photographee.eu | Shutterstock
