De voetbalplaatjes mania is gelukkig weer voorbij. Ik heb altijd geprobeerd me hieraan te onttrekken en dat was me tot nu toe redelijk goed gelukt. Tot dit jaar dan. Bij mijn dochter begon het nu door te sijpelen en bij mijn zoon helemaal. Het maakt niet uit hoe gender neutraal je je kinderen probeert op te voeden, het zit er bij jongens toch meer in.
Dus dit jaar zijn we overstag gegaan en de vraag bij de kassa of we voetbalplaatjes wilden, moest ik nu dus met ‘ja’ beantwoorden. Om niet met de rondslingerende plaatjes te zitten hadden we er ook een album bij gekocht en om ruzie tussen zoon en dochter te voorkomen, hadden we er gelijk maar twee gekocht.
Bij het zien van de voetbalplaatjesalbums begonnen ze enthousiast met stickeren en sorteren. Aangezien mijn zoon nog niet kan tellen hielp ik hem daarmee. Van laag naar hoog: 3, 5, 18, 23, 48, 89, 168, 168, 168 (daar hadden we er heel veel van), 203, 287 enzovoorts. Ik legde het boek op de goede pagina zodat mijn zoon alleen maar het juiste plekje bij het plaatje hoefde te zoeken. Dat ging goed! Tot plaatje nummer tien. Toen vond hij het welletjes geweest en ging spelen. Ik maakte een stapeltje van alle gesorteerde plaatjes en legde die in het album.
Twee dagen later werd het album weer uit de kast getrokken, met als resultaat dat alle plaatjes over de grond verspreid lagen. ‘Maam! Kan je me helpen met de plaatjes?’ Zucht, daar gaan we weer. Ik legde ze weer op volgorde van laag naar hoog. Ondertussen was de voorraad gegroeid en duurde het sorteren langer. Ook maakte ik nu verschillende stapeltjes:
– Eén met alle nieuwe plaatjes voor mijn zoon
– Eén met alle nieuwe plaatjes voor mijn dochter
– Eén die mijn zoon dubbel had en door kon naar mijn dochter
– Eén die mijn dochter dubbel had en door kon naar mijn zoon
– Eén die beiden al hadden en die door kon naar de vriendjes van mijn zoon
– Eén die door kon naar de vriendinnetjes van mijn dochter.
Nu was mijn zoon na zes plaatjes ingeplakt te hebben de aandacht alweer kwijt en ging wat anders doen. Om een nieuwe uitwaaiering van plaatjes over de grond te voorkomen bond ik om alle zes de stapeltjes een elastiekje en stopte de stapeltjes die mee konden naar school in de rugtassen.
De volgende dag zag ik ergens een willekeurig stapeltje liggen. ‘Jongens, wat voor stapeltje is dit? Is dit een stapeltje dat mee kon naar school, of één van de andere stapeltjes?’ De kinderen haalden hun schouders op en leken niet erg geïnteresseerd. Ik haalde de albums uit de kast en keek of ze deze plaatjes al hadden. Niet dus. Ik vroeg aan mijn dochter of het haar stapel was, maar ze wist het niet. Ik pakte beide albums en alle stapeltjes weer tevoorschijn. Het bleek het stapeltje ‘die mijn zoon dubbel had en door kon naar mijn dochter’ te zijn. Ondertussen kwamen de kinderen af en toe langs om een blik in het voetbalplaatjesalbum te werpen. Mijn dochter graaide naar een paar plaatjes. ‘Niet aankomen’, zei ik ‘dit is het stapeltje dat jullie dubbel hebben. Ga alsjeblieft even spelen, je haalt alles door elkaar.’ De hele tafel lag nu bezaaid met stapeltjes. Ik miste nummer 82, 242 en 288 en vroeg aan mijn dochter of ze aan haar vriendinnetjes op school kon vragen of ze die nog hebben. Ze leek niet te luisteren.
De bel ging: iemand stond voor de deur. Toen ik terugkwam lagen alle plaatjes op een hoop en waren ze zelf weer aan het stickeren geslagen. ‘Wat hebben jullie gedaan?’ riep ik uit. ‘Mam, waar moet deze?’ vroeg mijn zoon. Ik zocht de juiste bladzijde op en hij plakte het plaatje erbij. Daarna sprong hij van zijn stoel en ging tikkertje spelen met zijn zus. Wanhopig keek ik naar alle plaatjes die weer op één grote hoop lagen. Ik pakte beide albums en alle plaatjes. Voor de laatste keer legde ik ze allemaal op volgorde: van laag naar hoog. Na ruim een uur had ik alle plaatjes ingeplakt; de dubbele had ik weggegooid. ‘Jongens, het is af!’ zei ik trots. Niemand reageerde.
*Uitgelichte foto voetballer door EFKS | Shutterstock
