De eerste dag in Madrid eindigt zowaar vrij rustig. Alle 3 hebben we iets te veel Sangria op en na het avondeten vallen we als 3 oude wijven voor ons gevoel zwaar beschonken op bed.
Als we de volgende morgen aan het ontbijt zitten kan Rebecca er niet over uit. “Wat was dat nou gisteravond chica’s? Dat kan toch niet! We hebben gewoon één van de 4 avonden in Madrid zomaar weg gegooid!” Kim en ik begrijpen niet helemaal waar ze zich druk om maakt. Een keertje op tijd slapen is ook lekker toch? We hebben nog drie avonden! Alsof ze de schade wil inhalen staat ze zodra het laatste stukje van haar croissant in haar mond zit op en gebaart dat we mee moeten komen. “Kom girls, we hebben geen tijd te verliezen!” Ze speert naar de kamer om spullen te pakken.
Een half uur later lopen we, met plattegrond in de handen, door de stad. Kim heeft wat bezienswaardigheden in haar telefoon staan waar we volgens haar naartoe moeten. We genieten van al het moois en van het heerlijk warme weer. Voor een late lunch zakken we onderuit op de loungebanken van een leuke tent. Het wemelt er van de hippe mensen; het is hier duidelijk zien en gezien worden. “Ben ik blij dat ik vanmorgen dit jurkje heb aangetrokken!” gilt Rebecca. Ze staat op en danst een rondje op de beat van de muziek die uit de speakers te horen is. “Die gaat niet meer zitten” grapt Kim en ze seint naar iemand van de bediening. Een mooie Spanjaard knikt naar haar en komt op ons af lopen. “Qué puedo hacer para que las niñas?” vragend kijk ik Kim aan. Ik spreek nauwelijks Spaans. Ik stoot haar aan. Ze schrikt op, alsof ik haar betrap op iets. Bloost ze nou??? Rebecca komt naar ons toegezwierd, nog steeds dansend. “Ciao hermoso hombre!” Ze gaat naast de man staan en duwt een beetje tegen zijn heupen. “Ciao is toch Italiaans?” fluister ik tegen Kim, alsof iemand het hoort wanneer ik het hardop zou zeggen. “1 botella de sangría” sjanst Rebecca. “Con 3 lentes como”. Ik ben blij dat ik 2 vriendinnen bij me heb die Spaans spreken. Het sjansen lijkt niet echt zin te hebben, want de mooie man staart alleen maar naar Kim. Zie ik nu goed dat Kim ook terug staart? Ik pak de menukaart om me te verdiepen in de tapas, bestellen we dat een ronde later.
“Wat was dat nou?” vraag ik Kim als de ober weer weg is. “Geen idee…” ze staart in de verte. Rebecca trekt ons beiden uit de loungebank om te gaan dansen. Als even later de Sangria op tafel wordt gezet ploffen we weer in de bank. Ik zou hier weken en weken achter elkaar door kunnen brengen, wat heerlijk. Even geen sores aan mijn hoofd, niet hoeven na denken over onze kinderwens, werk, geen klusjes in en om huis… wie wil dit niet? Van onze plannen om na de lunch verder te wandelen komt niets meer terecht. We dansen, dansen, dansen, drinken glazen Sangria en dansen.
Rond 21.00u besluiten we toch even naar het hotel te gaan om om te douchen en om te kleden. Misschien dat we weer iets helderder kunnen denken daarna. We spreken van tevoren af dat we niet op bed gaan liggen, bang dat we daar dan niet meer vanaf komen. Zo gezegd zo gedaan en 1,5 uur later staan we op de stoep van “Buddha del Mar”, waarvoor Rebecca vanmiddag door haar flirt werd getipt. We kunnen nog net een knusse bank vol met kussens confisceren en bestellen drankjes. We kletsen wat af, nemen heel de dag door.
“Bueno, eso pasa!” we kijken op en daar staat de knappe ober van vanmiddag. “Hola Rebecca, tienes un buen lugar anotó que veo” hoor ik er achteraan. Daar komt die snelle flirt van Rebecca ook aanlopen. Hij kust haar op de wang. Ik kijk naar Kim, ze ontwijkt mijn blik. Wat is hier nou weer aan de hand? “Kim?” ik kijk haar vragend aan. “Ik weet het niet San” ze haalt haar schouders op. “Ik voel me zo raar…” “Je hebt teveel Sangria op vandaag schat” roep ik naar haar. Ze kijkt weg. De flirt van Rebecca komt naar me toe. “Hola, voy a presentarme, mi nombre es Che”. Meteen de knappe ober er achteraan “Hola, soy Martinez”. Blijkbaar vrienden van elkaar. Che duikt tussen ons in op de bank. Hij lijkt net zo extravert als Rebecca, geen wonder dat ze elkaar vanmiddag “gevonden” hebben. Martinez pakt een stoel en schuift wat voorzichtig aan, vlak naast Kim. Ze heeft weer die vreemde blik in haar ogen. Ik zou bijna zeggen dat ze verliefd is. Ze kletsen wat. Rebecca en Che rollen alweer half over de bank. Nou, hier zit ik dan. Ik pak mijn telefoon stuur een berichtje naar Tom. “Voy a buscar algo para beber, si tenemos que esperar a que la operación de aquí …” Geen idee wat ze zegt tegen Martinez. Ze kijkt mij aan. “Ik haal even wat drinken, de bediening heeft weinig haast hier” ze staat op. “Voy a caminar con usted” Martinez staat op en loopt achter haar aan. Zo gek, ineens vertrouw ik mijn eigen goede vriendin, de o zo brave, bijna preutse Kim, de Jut van Jul, met liters Sangria in haar lijf, voor geen meter meer. Wat zal ik doen? Er achter aan? Nee, ze lijkt me oud en wijs genoeg. Zelfs met een te hoog promillage alcohol in haar lijf. Hoop ik dan maar. Ik krijg een berichtje terug van Tom. Ineens mis ik hem.
