Wat een rotweek; Bjorn verliest zijn baan, Tijn gaat voor het eerst naar school en vergeet Beer van de crèche mee te nemen.
Slecht slapen
Als ik maandag thuiskom na het sporten is er bericht over Björn zijn baan. Helaas negatief: na het faillissement wordt hij niet opnieuw aangenomen door de nieuwe eigenaar. Björn had zich hier enigszins op voorbereid, ik absoluut niet. ’s Nachts lig ik wakker. Ik ben verdrietig, boos en maak me zorgen over onze financiële situatie.
Dinsdag is een drukke dag op het werk. Vermoeid kom ik thuis en daar blijkt dat Tijn zijn beer heeft laten liggen op de crèche. Dachten we gisteren slecht nieuws gehad te hebben, dit is bijna net zo erg. Of misschien nog wel erger. Beter gezegd; het is een drama. In bed kan hij alleen maar zeggen: “Ik wil mijn beer” en huilend valt hij in slaap. ’s Nachts om vier uur wordt hij wakker. En valt niet meer in slaap. Niet in zijn eigen bed, niet in ons bed, niet naast mama en niet naast papa. Om half zes geven we het op en mag hij naar beneden, zodat wij nog een uurtje kunnen slapen.
De volgende dag is het opnieuw een drukke werkdag en dat is heftig na een nacht slecht slapen. Tijn zal morgen voor het eerst gaan wennen op school, meteen een hele dag! Ik ben gespannen over hoe het zal gaan. Tijn heeft moeite met nieuwe situaties, vooral als er een sociale kant aan zit. Hij trekt zich niet verlegen terug, maar wordt boos, huilt en verzet zich.
Als we donderdag de deur uitstappen om naar school te gaan begint Tijn te huilen. De hele weg blijft hij herhalen dat hij niet naar school wil. Mijn troostende woorden komen niet bij hem aan. In de klas is het niet beter. Ik moet hem naar binnen tillen en krijg hem niet stil. Als ik wegga, zit hij gillend en huilend bij de juf op schoot. De tranen lopen over mijn gezicht nog voor dat ik de klas uit ben. Wat is dit heftig! Gelukkig belt de juf later dat het snel over was en het heel goed gaat. Hij heeft al in de kring vertelt dat we een Nissan-auto hebben en hij van melk houdt (oja?). Ik ben de hele dag uit m’n doen; niet alleen door deze ervaring, maar ook door het nieuw ritme.
Op vrijdag ben ik helemaal kapot, ondanks een redelijk goede nacht. Ik heb geen zin om te werken en zie op tegen een moeilijk gesprek. Ik worstel me door de dag heen; doe mijn afspraken, maar daar tussendoor lukt het me niet om me op mijn werk te concentreren. Ik ben blij als ik naar huis kan. Op de bank, vroeg naar bed en alles van deze week verwerken.
En het sporten en afvallen?
Wat een hoop emoties deze week! En ik ben een emotie-eter… En een “als-ik-moe-ben-mag-ik-alles-eten-eter”. Ik krijg zin in patat, gevulde koeken en chocola, het liefst in grote hoeveelheden. Het lukt me om me in te houden. En dat kost me minder moeite dan voorheen. Nu ik minder suiker eet, heb ik er ook minder trek in. En we hebben het niet in huis; dat maakt het makkelijker. Ook in sporten heb ik even niet zo’n zin. Maar ja, die afspraak staat. Afbellen wil ik niet en ik realiseer me dat het juist goed kan zijn in deze situatie. Dus ik ga braaf. En ja, het helpt inderdaad om me een beetje beter te voelen. Nog negen weken te gaan!
