Ondernemend kind

Ik ben niet zo’n waaghals. Ik denk, nee, ik weet het zeker, het meest spannende wat ik óóit gedaan heb is raften op de Zambezi rivier in Zambia. Met z’n 6-en in een raft door de meest ruige rapids die je je kunt voorstellen. Nee, die er bestaan. Meer dan de helft van de rapids op de Zambezi rivier is “classified as grade 5”, heftig wanneer je bedenkt dat je bij “grade 6” je boot uit moet en om de rapid heen moet klauteren over de rotsen omdat deze “unrunnable” is. Goed, dat en vele nachtmerries daarna daar gelaten, veel andere spannende dingen kan ik niet bedenken. Vriendjes en vriendinnetjes op de manege waar ik vroeger kind aan huis was (jaja, ik was een “paardenmeisje”) deden dingen waar ik me niet aan waagde, opdrachten hoog in de touwen of klimrekken tijdens gymlessen op school liet ik maar wat graag aan me voorbij gaan en niemand heeft me ooit zo ver gekregen om aan een touwtje van een brug af of met een parachute op mijn rug  uit het vliegtuig te springen.

Ik vrees dat ik een dochter heb die uit ander hout gesneden is.

Het is na het avondeten en ze weer zo’n bui. We kijken onze ogen uit en houden ons hart vast, maar ze lijkt heel behendig. Samen met haar broer klimt ze op de bank en laat zich voorover op de poef vallen die een eindje van de bank af staat. Hard lachen natuurlijk. Vanuit mijn ooghoeken probeer ik het in de gaten te houden. Ik ga door met waar ik mee bezig ben. Als ik even later weer kijk komt Ole me voorbij stieren maar zonder Madee. Als ik de kamer in kijk staat ze op het kastje van de tv, gebukt de tv aan te raken alsof het een touch-screen is. “Madee, kom eens snel van dat kastje af” zeg ik tegen haar. Ze lacht naar me, draait om (hartverzakking) en laat zich beheerst van het kastje afglijden. Ze rent achter Ole aan.

Samen spelen ze verstoppertje, het klinkt gezellig. Ik hoor haar gillen. Gillen zoals ze dat kan doen wanneer ze iets wil. Ik kijk en zie haar op de triptrap zitten die ze onder de tafel vandaan heeft geschoven. Ze wil dat de stoel aangeschoven wordt. “Hoe kan ze nou zo snel op die stoel geklommen zijn?” vraag ik mezelf. Nou goed, ik schuif haar aan en ze pakt wat spulletjes op tafel om mee te spelen. Even later schuift ze zichzelf van de tafel af, gaat staan op de triptrap en draait zich om. Ze laat zich van de stoel afglijden, hangt even aan de leuning met haar handjes terwijl ze voorzichtig met haar voetjes voelt of ze al bij de grond is. Het laatste stukje laat ze zich op de grond vallen. Zo, die staat.

Ole maakt inmiddels koprollen op de bank. Wat is dat toch met kinderen, waarom zijn die zo druk ’s avonds na het eten? Madee klimt op de bank en doet Ole na. Alleen staat ze niet in het verlengde van de bank maar naar de vloer gericht. Ze bukt met gestrekte benen, haar hoofd tussen naar benen op de bank en zet zich af. Ik ben er net op tijd bij, die maakt gewoon een koprol van de bank af. Pffff. Tweede hartverzakking.

Ze worden iets rustiger. Ole loopt wat rond met boekjes en Madee pakt het krukje met vier poten van IKEA. Prachtig vindt ze die om door de kamer te schuiven, er op te klimmen en sinds kort er op te staan. Ze gaat er op zitten en wiebelt met haar benen. Ondertussen zit ik op de bank en stuur een berichtje met mijn telefoon naar een vriendinnetje. Als ik weer op kijk staat het krukje ondersteboven voor mijn neus. Madee balanceert op de vier poten; één hand op één poot en haar voetjes op twee poten. Knuffel in haar andere hand. In schiet overeind, ik zie de speelgoedkist naast haar staan en het scenario wat kan volgen speelt zich in een honderdste van een seconde al in mijn hoofd af. Maar nog voor ik haar vast heb bedenk ik me. Als het mis gaat sta ik dichtbij genoeg om haar op te vangen. Ik laat haar, het ziet er heel gecontroleerd uit. Ze laat haar knuffel los en zet haar handje op de vierde poot. Ik hoor haar vermakelijk giechelen. Alsof ze wil zeggen “Kijk mij eens!” Dan tilt ze één voetje op en zet deze op de grond, gevolgd door haar ander voetje. Pas wanneer ze met beide voetjes op de grond staat laat ze met haar handjes de poten los.

Ondernemend kind

Loslaten, je moet het loslaten. Dat is wat is om me heen hoor. Van de papa voornamelijk. “Wat wij allemaal uitgevreten hebben vroeger, dat wil je niet weten. wij zijn zo vaak uit bomen gevallen en kijk… we leven nog steeds. Mijn moeder trouwens ook nog, na al die hartverzakkingen” dolt hij. Mijn schoonmoeder beaamt het, die twee jongens hebben haar heel wat angsten laten doorstaan. Het is wel duidelijk van wie Madee het heeft, dat ondernemende, dat klimmen en onderzoeken hoe ver ze kan gaan. Niet van mij in ieder geval.